Gouden Label Joyce DiDonato laat me niet los. Na het uitgebreide interview dat ik met haar kon doen voor Staalkaart (zie nr 18, jan 2013) en de recensie van de cd Drama Queens in hetzelfde nummer en op deze website, is het onmogelijk aan het concert voorbij te gaan dat ze maandag 4 februari gaf in Bozar: het was te mooi, gewoon subliem!
Gouden Label Joyce DiDonato laat me niet los. Na het uitgebreide interview dat ik met haar kon doen voor Staalkaart (zie nr 18, jan 2013) en de recensie van de cd Drama Queens in hetzelfde nummer en op deze website, is het onmogelijk aan het concert voorbij te gaan dat ze maandag 4 februari gaf in Bozar: het was te mooi, gewoon subliem!
De jurk was stilaan vertrouwd van de advertenties voor het concert en de cd. En jawel, Joyce DiDonato verscheen als een Queen in vurig rood: in haute couturejurk schreed ze over het podium. Waarschijnlijk liet het barokke gewaad haar niet toe soepel te stappen, het hoorde bij de “performance”. In het eerste deel mouwloos met blote schouders en wat raar afstaand decolleté, in het tweede deel met enkele aanpassingen: los aangetrokken mouwen en een hoepelmodel als rok geïnspireerd op achttiende-eeuwse hofkledij.
De outfit als “Drama Queen” belette haar niet vorstelijk te zingen. De aria’s waren zorgvuldig gekozen van spectaculair en vurig (Orlandini: Orontea “Da torbida procella”), tot ingetogen en droevig (Porta: Ifigenia “Madre diletta abbracciami”). Zoals reeds vermeld in de cd-recensie ontgint DiDonato het repertoire op zoek naar onbekende opera’s en ze onthult ons hier een aantal parels van barokke aria’s, met halsbrekende coloraturen en fraseringen die een feilloze techniek vereisen. Didonato beheerst haar stem wonderlijk en speelt met versieringen en registerwisselingen. Haar stem houdt altijd het mooie warme timbre. Adem is alles vertelde ze in het interview en dat brengt ze moeiteloos in praktijk, met perfect legato. Ze blijft steeds natuurlijk klinken, nooit forceert ze, nooit schurkt de stem tegen het krijsende of scherpe. Daarbij is de tekstexpressie uitstekend en ze brengt elk verhaal als een spontane vertelling. Ze weet waarover ze zingt en wil dat doorgeven aan haar publiek, het meenemen in de emotie. Ze doet dat met overgave en gulheid. Bij het live-optreden met dit aartsmoeilijke programma klonk haar stem nog haast mooier en gaver dan op de cd, hoe goed die ook is.
Waarschijnlijk staat zij met zoveel overtuiging op het podium dat de live-beleving haar helpt nog net dat tikkeltje beter te zijn? Il Complesso Barocco met een dynamische concertleider Dmitry Sinkovsky was een ideale partner en voerde spitse dialogen met de stem. Ze was het publiek heel dankbaar voor de staande ovatie en was gul met bisnummers, waarvoor ze enkele van de nog niet geprogrammeerde aria’s van de prachtige cd koos, met het ontroerende Lasciami piangere (Galsuinde, Reinhard Keiser) en het woeste Col versar, barbaro, il sangue (Berenice, Giuseppe Orlandini) dat haar nog eens de kans gaf alle registers van woede en passie open te trekken.
Samen met het concert van Bostridge vorige week, behoort dit concert ongetwijfeld tot de muzikale belevenissen van 2013.
