Bach’s cellosuites op altviool en twee composities van Jan Van Landeghem staan zusterlijk op één cd. Jenny Spanoghe verklankt de muziek van Van Landeghem virtuoos. Vooral in de Treurmuziek voor mijn vader komt het duo (violist en componist) goed tot zijn recht en levert het een sterk stuk af.
Bach’s cellosuites op altviool en twee composities van Jan Van Landeghem staan zusterlijk op één cd. Jenny Spanoghe verklankt de muziek van Van Landeghem virtuoos. Vooral in de Treurmuziek voor mijn vader komt het duo (violist en componist) goed tot zijn recht en levert het een sterk stuk af.
Warm en liefdevol, denk ik terwijl ik op hun website kijk. De componist (pianist en organist) en de (alt-)violiste zijn levensgezellen en spelen ook samen als duo Landini. (http://www.janvanlandeghem.be/). Ondertussen vullen Bach’s cellosonates de ruimte.
Jenny Spanoghe koos voor deze opnames van Bach een altviool. Het werkt wel maar… zet ik de tweede suite in D of de vierde in Es op om te luisteren, verlies ik ergens mijn aandacht. Sommigen zullen menen dat een krul hier en daar anders gespeeld, beter zou klinken.
Van Landeghems’ composities zijn van een ander allooi. Bach meandert en kabbelt. Van Landeghem daarentegen ontpopt tot een muzikale verteller met Spanoghe’s stem. Vooral de Treurmuziek voor mijn vader weet te raken.
“De oude muziek weerspiegelt nog meer rust en meditatiena” (sic) lees ik in de perstekst die vervolgt: “het beluisteren van de hedendaagse composities en de hedendaagse werken hebben nog meer zeggingskracht en vuurwerk na de inwendige stilte van de Bach suites.” Voor mij staan oud en nieuw hier wat naast elkaar als een hip pand te midden van oude lintbebouwing – kwestie van smaak. De verhoopte ‘klanksymbiose’ werkt voor mij niet zo goed. Laten we enkel de nieuwe werken bespreken; die zijn de moeite waard.
Caccia II for viola solo (2009)
De titel is Italiaans voor ‘jacht’ wat ook een muzikale vorm is (14de eeuw). Het eerste deel, Appassionata e salvaggio klinkt eerder als een innerlijke jacht van gedachten of ideeën die over emoties buitelen. Het tweede Adagio con espressione is melancholisch of “smachtend verlangend”, zoals de perstekst het formuleert. Het heeft niet de lyriek van de Weense scholen maar klinkt Vlaams-Russisch. Het derde deel, Tempo prestissimo is dan weer speelser, virtuoos en lijkt de twee delen in balans te brengen. Spanoghe weet hoe ze Van Landeghems virtuoze verhaal moet brengen.
Ik zou nog kunnen vertellen dat Van Landeghem voor deze compositie het ‘Toonklok-systeem’ van Peter Schat gebruikte. Dat is geestig om weten als u in de wereld van de compositie thuis bent.
Treurmuziek voor mijn vader (2014)
Het tweede toondicht van Van Landeghem is Treurmuziek voor mijn vader. Het is een intense compositie die hij na de dood van zijn vader componeerde. Ik kan me inbeelden dat bij de creatie op de begrafenis van zijn vader, de muziek aan de ziel bleef plakken. Spanoghe weet wat ze speelt en beheerst haar instrument en de taal van haar levenspartner. Ik laat de drie delen waarvoor ze staan – er hoort een kleine wat sterke verklaring bij, maar ik hoor liever een eigen verhaal: De Profundis, Lullaby en The last breath. Ervaar het vooral zelf, het overstijgt het verdriet en de machteloze boosheid van de componist. Een sterk werk.
De opnames in de Kapel van Het Keyhof te Huldenberg werden verzorgd door Jo Schelkens en Jelle Stassyns, opname leider en klankingenieur. Het is vermeldenswaard want de klank van de cd is voor een kleine Vlaamse productie goed. De hoes is een schilderwerk van Spanoghe zelf dat, vermoed ik, die ‘meditatiena’ uitdrukt.
