De choreografieën van Isabelle Beernaert werden reeds beloond met verschillende prijzen. ‘Ne me quitte pas’ is een dansvoorstelling die ‘Liefde’ uitschreeuwt met als inspiratiebron tal van vooral iconische Franse chansons van o.m. Brel, Barbara, Edith Piaf, Lara Fabian en prachtige instrumentale muziek van onder meer Vivaldi, Bach, Debussy.
Deze liefdesverhalen, waar elke mens vertrouwd mee is, betoverden in 2011 massa’s mensen. Isabelle Beernaert nam het oude recept in ogenschouw en begon opnieuw te koken en te experimenteren. Met een compleet nieuwe ploeg dansers maakte ze nu, vijf jaar later, een remake. Ik zou haar ‘La passionata’ durven noemen. Ook zij kende liefdesverdriet en hartenpijn om stukgelopen relaties. Een relationele breuk kan een kwelling zijn, een niet te onderschatten fysieke pijn. Het verleden laat zich niet veranderen, maar door het voortschrijden van de tijd ga je er anders mee om. Dit weerspiegelt zich ook in deze remastering. Ook het aanwezige potentieel dansers, uit zowat alle windhoeken, bepaalt de invulling. Ze is een voortdurende bron van aanmoediging en inspiratie voor jonge dansers. Ze weet hoe ze moet communiceren om het onderste uit de kan te halen. Soms moeten deze jonge mensen heel diep graven in de identificatie van de narratieve songteksten. De Franse chansons vormen een spiegeldoolhof van gevoelens die ze in scène zet. Met een bijzondere artistieke gevoeligheid maakt ze van de liedjes iets visueels. Ze vindt de juiste balans in een geraffineerd spel van aantrekken, afstoten, geweld en tederheid. In de loop der jaren ontwikkelde Isabelle Beernaert ook een eigen beeldentaal waarbij de armen, die reikend uitgestoken worden, een belangrijke rol spelen én een sterke expressieve bodylanguage. Haar choreografieën zijn ruimtelijk, soms uitgepuurd eenvoudig, in een volgende frase complex in een werveling van lichamen. Onderworpen aan de zwaartekracht vallen de dansers en rollen over de scène weg en weer, als de hartslag van de zee.
‘Ne me quitte pas’ is een uitnodiging om te genieten van de rijkdom en diversiteit van dans. In deze voorstelling maakte ze ook gebruik van filmmateriaal om een ontluikende liefde of het op de klippen lopen van een relatie mee te volgen. Ook in de kleuren komt het thema sterk tot uiting: zwart, wit, rood in prachtige wervelende jurken of kanten body’s.Het publiek kan ook genieten van de mooie torso’s van de mannen met hun harmonische musculatuur. Een magische, sfeervolle belichting maakt het plaatje compleet. Tot de mooiste beelden behoren ‘Ne me quite pas’ van Jacques Brel, ‘Je suis malade’ van Lara Fabian. Lichamen die ineenschrompelen van verscheurdheid, die steun zoeken en tegen een muur botsen tegenover het razendsnelle tempo van de Vier Jaargetijden van Vivaldi en de prachtige dansante invulling van Cello Suites Nr. 1 van Bach. Met haar levendige verbeelding weet ze er een coherent elektriserend geheel van te maken. Het publiek genoot van deze bitterzoete ‘Ne me quitte pas’.
