Nominatie Gouden Label – Met de deur in huis, als u het goed vindt: Ingrid Fliter (niet meteen een naam op ieders lippen, ten onrechte overigens) behoort tot het zeer beperkte kransje van pianisten die de Gilmore Artist Award ontvingen. Hiermee wordt een uitzonderlijke pianist bekroond die, los van leeftijd of nationaliteit, "een bijzonder charisma bezit en blijk geeft van ongemeen diep 'musicianship' eigen aan hen voor wie een internationale carrière weggelegd is".
Nominatie Gouden Label – Met de deur in huis, als u het goed vindt: Ingrid Fliter (niet meteen een naam op ieders lippen, ten onrechte overigens) behoort tot het zeer beperkte kransje van pianisten die de Gilmore Artist Award ontvingen. Hiermee wordt een uitzonderlijke pianist bekroond die, los van leeftijd of nationaliteit, "een bijzonder charisma bezit en blijk geeft van ongemeen diep 'musicianship' eigen aan hen voor wie een internationale carrière weggelegd is".
Ingrid Fliter werd geboren in Buenos Aires en verhuisde in 1992 naar Europa om les te krijgen van eminente docenten als Vitaly Margulos, Carlo Bruno en Franco Scala. Ze won de Ferruccio Busoni competitie, kreeg een zilveren medaille op het Frederic Chopin concours in Warschau en werd New Generation Artist voor BBC Radio 3. Ze verdeelt haar tijd tussen Europa en de Verenigde Staten en treedt op met de meest bekende internationale orkesten, vooral van over de oceaan dan wel: Cincinnati, Cleveland, Los Angeles, Minnesota, Seattle, Toronto. Allicht daardoor is ze minder bekend in onze contreien.
De cd die we te beluisteren kregen, is niet helemaal vers van de pers maar wel bijzonder knap. Het zou zonde zijn die te missen! Opvallende cd's (bij EMI) van Ingrid Fliter zijn onder meer haar Chopin albums maar ons oog viel op een uitzonderlijke Beethoven-opname, met 3 sonates: nr. 8 in c "Pathétique", nr. 17 in d "Tempest" en nr. 23 in f "Appasionata".
Hifi-installaties
Eerst moet ons dit van het hart. Het is onvoorstelbaar hoe ondermaats tegenwoordig de hifi-installaties zijn bij de doorsnee melomaan. De commercie bestaat erin – al jaren – de goegemeente wijs te maken dat "het net zo goed klinkt uit luidsprekers van pakweg 125 kubieke centimeter, met een versterker en cd-speler van tussen de 'witte producten' en met om het even welke kabels, desnoods dezelfde die je gebruikt voor je stofzuiger". Dat is dus niet zo! Het zou te technisch worden hier verder op in te gaan maar ik druk u op het hart dat een hifi-keten even zwak is als zijn zwakste schakel en dat je – om een idee te krijgen dat je in de concertzaal zit (en dat is natuurlijk de bedoeling) – je een minimumbedrag moet uitgeven aan uw installatie en desnoods maar eens een skivakantie moet overslaan.
Troost: deze cd is zo goed (technisch en muzikaal) dat u ook zonder high-end-equipment onder de indruk zal zijn.
Sublieme kunst
De klank op deze cd is wonderbaarlijk goed. We horen perfect de ruimte waarin al dit moois gespeeld wordt, in casu Potton Hall in Suffolk. De piano is puntgaaf gestemd en geïntoneerd, hoewel misschien iets te 'hard' voor de Appasionata – die, laat zich raden, de volle lading passie op ons loslaat.
Om u te overtuigen van de sublieme kunst van Ingrid Fliter moet u, na 'opwarming' met het (wat ons betreft iets trage) eerste deel van de Pathétique, goed luisteren naar het tweede deel van deze sonate, het Adagio Cantabile. Wonderbaarlijk, hoe hier met rubato als het ware gegoocheld wordt. Miraculeus hoe Fliter deze muziek laat ademen. Nu we het toch over emotie hebben: ook voor het trage deel Adagio uit de ietwat agressievere "Tempest" (de naam alleen al) en het Andante con moto uit de "Appasionata" schieten woorden te kort. Wie hier geen tranen in de ogen krijgt of kippenvel, moet zijn of haar traankanalen laten reinigen of… naar de huidarts.
Uitleg over het ontstaan van deze sonates en de 'context' waarin ze gecomponeerd werden, vindt u in drie talen in het boekje bij de cd. Jammer geen uitleg, tenzij één zinnetje op de cover, over Ingrid Fliter zelf.
