Het concept klonk veelbelovend, en dat was het ook. Fotografie gekoppeld aan ballet en poëzie. De muzikale begeleiding van het ballet gebeurde door Billy Pletinck, een pianist met een uitzonderlijke gave.
In dansstudio Arlekino te Berchem waren slechts een beperkt aantal plaatsen beschikbaar. Een ruimte met meer plaats voor het podium dan voor het publiek creëert een intieme sfeer waardoor het publiek mee in de beleving van de voorstelling wordt gezogen.
In zwart-wit fotografeerde Hartmut De Martelaere de sierlijke bewegingen van zes ballerina’s. Deze beelden werden in een tentoonstelling gegoten en eveneens uitgegeven in een hardcover fotoboek met gedichten die speciaal voor deze ballerina’s werden geschreven.
De zwarte aankleding van de dansruimte, de zwarte en witte tutu’s van de ballerina’s, sloten perfect aan bij de foto’s van de tentoonstelling.
De leidraad van het gebrachte ballet was de Suite bergamasque van Claude Debussy, een vierdelig stuk voor piano solo waarvan de titel komt uit Paul Verlaines gedicht Clair de lune.
Pianist Billy Pletinck, oud-student van maestra Eliane Rodrigues, speelde die avond magistraal. Ik moet eerlijk bekennen dat ik, zonder hiermee de uiterst sierlijke ballerina’s te willen beledigen, mezelf er enkele keren op heb betrapt dat ik helemaal weg van de wereld was en mezelf terug tot de realiteit moest roepen. Gelukkig volgde mijn collega van die avond de dans nauwgezet. Ik zag hem genieten van de golvende bewegingen die met de muziek samensmolten en van de muziek die op haar beurt de bewegingen liet vloeien. Ballerina’s Yoni Van Looy, Pommelien Verheyen, Margot Van Hee, Lara Deruyter, Flo Van Genechten en Angie Verleysen brachten een mooie afwisseling van solodans en groepsballet in zwart-wit. Het waren ook zij die te zien zijn op de foto’s van de tentoonstelling.
Tussen de vier delen van de Suite bergamasque door, brachten verschillende dichters hun werk. Het ging om Frank De Vos, Albert Hagenaars, Marleen De Crée, Ann Van Dessel, Maarten Embrechts en Bart Stouten. Deze laatste kon zelf niet aanwezig zijn. Zijn gedicht werd gebracht door presentator Roger Nupie.
De gratie die fotograaf De Martelaere door zijn lens vastlegde, werd bevestigd met woord, dans en een meer dan doorleefd pianospel.
Au calme clair de lune triste et beau – Paul Verlaine
