Hoe klinken klokken op piano? Die vraag beantwoordt Irmela Roelcke. Met een selectie aan impressionistische en modernistische werken voor piano gaat ze op zoek, spit ze door het immense klokkenrepertoire en etaleert ze een fractie van wat er mogelijk is. Haar programmakeuze is uitdagend en kleurrijk.

Roelcke opent de cd met Les Cloches Du Soir, Op. 85, R. 42 van Camille Saint-Saëns (1835-1921). Aan de hand van voorslagen, parallel akkoorden en aangehouden noten  met het sustainpedaal ontvouwen de klokslagen van dit werk het thema voor de luisteraar. De volle klank en de door elkaar resonerende tonen imiteren onmiskenbaar klokken die in de verte wegsterven.

De Franse componist Louis Vierne (1870-1937) laat het brons in mineur klinken. Met trage noten voor de linkerhand in het lage register en relatief snellere noten voor de rechterhand in het hoge register, imiteert Vierne de resonantieduur van klokken met een verschillende grote. Rijke harmonieën, overgebonden noten en strategisch geplaatste accenten brengen het karakter van de klokken in Poèmes Des Cloches Funèbres, Op. 39: No. 2, “Le Glas” [track 06] subtiel tot klinken.

Met Miroirs, M. 43: No. 5, “La Vallée Des Cloches” [track 10] integreert Roelcke ook Ravels klassieker in haar programma. Op ingenieuze wijze weet Ravel niet elke het geluid van een klok te imiteren maar hij laat deze ook nog eens in ego’s weerkeren. Als je de ogen sluit kan je zo een vredige bergvallei inbeelden waarin de slagen van de kerkklokken vredig met de wind doorheen het dal meegedragen worden.

Roelcke eindigt met de technische uitdaging Piano Suite No. 3, Op. 18 “Pièces Impromptues”: VI. “Choral” & VII. “Carillon Nocturne” [track 15 & 16] van George Enescu (1881-1955). De twee delen zijn attaca (met elkaar verbonden) en kunnen niet van elkaar gescheiden worden. De genialiteit van dit werk komt tot een hoogtepunt in het zevende deel. Met het sustainpedaal dat vanaf het einde van “Choral” begint — en de twee delen daarmee aaneen doet versmelten — ingedrukt blijft tot over de helft van dit zevende deel. De noten op de piano worden hierdoor niet gedempt  maar blijven net als klokken doorklinken. Enescu creëert zo een volle klankwolk van noten die door elkaar resoneren. Vanwege de wisselende metrums mist de muziek een ankerpunt en lijkt de klankwolk vrij van tijd zicht door de ruimte te verplaatsen. Een geweldige vertolking en geniale keuze om met dit werk te eindigen.