Het seizoen 2012-2013 is reeds het tiende van de Vlaming Serge Dorny als “directeur général” van de Opéra National de Lyon, een van de meest prominente operahuizen van Frankrijk dat ook internationaal erg gewaardeerd wordt. Het repertoire is gevarieerd en origineel, zelfs gedurfd.
Het seizoen 2012-2013 is reeds het tiende van de Vlaming Serge Dorny als “directeur général” van de Opéra National de Lyon, een van de meest prominente operahuizen van Frankrijk dat ook internationaal erg gewaardeerd wordt. Het repertoire is gevarieerd en origineel, zelfs gedurfd.
Zo loopt tussen 27 maart en 15 april een festival getiteld “Justice / Injustice” met opvoeringen van “Fidelio (Beethoven) gedirigeerd door Kazushi Ono, de vroegere muziekdirecteur van de Brusselse Munt, in een enscenering van Gary Hill, een double bill bestaande uit “Il prigioniero” van Dallapicola en “Erwartung” van Schoenberg eveneens onder leiding van Kazushi Ono en geregisseerd door Alex Ollé van la Fura dels Baus en de wereldcreatie van “Claude” een opera van Thierry Escaich op een libretto van Robert Badinter naar “Claude Gueux” van Victor Hugo. Hier voert Olivier Py regie en dirigeert Jérémie Rhorer. De opvoeringen worden omringd door debatten en voordrachten o.m. over solidariteit, rechtspraak en doodstraf.
Minder dramatisch ging het er de voorbije weken aan toe met opvoeringen van “Prihody Lisky Bystrousky” (Het sluwe vosje) van Janacek, een productie die speciaal mijn aandacht trok omdat twee jonge Belgische zangeressen er de hoofdrollen in vertolkten: de sopraan Ilse Eerens als het Vosje en de mezzo-sopraan Angelique Noldus als de Vos. Voor de gelegenheid hernam de Opéra de Lyon de productie van André Engel, in decors van Nicky Rieti en kostuums van Elisabeth Neumuller die in 2000 in Lyon in première ging, achteraf naar Parijs verhuisde en daar voor het laatst te beleven was in de Opéra Bastille in 2010. Het is een naïef fresco, een tijdloze productie vol fantasie in kleurrijke, soms bijna kinderlijke decors met als voornaamste element een groot veld zonnebloemen achter een spoorlijn. De kostuums mengen elementen van mens en dier in een pittoresk en fantasierijk geheel en de vele jonge vertolkers van de Studio en het Kinderkoor van de Opéra de Lyon deden het prima als kikker, mug, libel, hond of de uitgebreide vossenfamilie. Maar de hele bezetting was homogeen en zowel mens als dier waren juist getypeerd en integreerden perfect in het geheel. Er was verwondering, vertedering, humor, melancholie en dat overweldigende natuurgevoel dat Janacek zo expressief weet op te roepen in zijn kostbare partituur. Onder leiding van de jonge Tsjechische dirigent Tomas Hanus kreeg ze, dank zij het voortreffelijk spelend opera-orkest, een mooi uitgebalanceerde, subtiele verklanking met rijke kleuren en zinderende warmte.
Ilse Eerens was uitstekend als het Vosje, een rol waarvoor ze alle troeven heeft, zowel fysisch als vocaal. Met haar slanke figuurtje dartelde ze probleemloos over het toneel en haar soepele, heldere sopraan gaf Janaceks vocale lijnen glans en expressiviteit in een pittige, genuanceerde en doorvoelde vertolking. Ze had een prima partner in Angelique Noldus, een rijzige, sympathieke Vos met warme mezzo-sopraan-tonen, vastbesloten het Vosje te veroveren . Hun stemmen smolten mooi samen in hun lyrische liefdesbetuigingen vol tederheid en humor. Vladimir Samsonov gaf de Jachtopziener een stevige bariton en enigszins onbehouwen, warme menselijkheid. Wynne Evans was voortreffelijk als de schuchtere onhandige schoolmester en liet een aangename, soepele tenor horen. De stroper Harasta kreeg een aangepast vocaal en scenisch profiel dank zij Karoly Szemerédy met kruimige bariton. Alle overige partijen waren degelijk bezet en vormden een homogeen ensemble. Een hartverwarmende opvoering.
