De liefde van de Esterhu00e1zy-prinsen voor de jacht bracht hun ‘huiscomponist’ Joseph Haydn ertoe veel gebruik te maken van de hoorn. In die tijd was dat nog de handhoorn (Waldhorn), beperkt tot ‘natuurlijke’ harmonischen, omdat hij nog geen ventielen had. Tussen 1761 en 1790 waren er in totaal achttien hoornblazers in prinselijke dienst, maar geen trompettisten! Zo gebruikte Haydn in zijn Symfonie nr. 48 uit 1769 de hoorns als ‘vervangingstrompetten’, waarbij hij hen opdroeg een octaaf hoger te spelen dan normaal. De hoorns slaan een flamboyante toon aan in Haydns symfonieu00ebn, wat waarschijnlijk de reden is waarom een anonieme kopiist van nr. 59 het de ‘Vuur’-symfonie noemde. De Symfonie nr. 31 ‘Hoornsignaal’ (1765) geeft zijn naam aan dit dertiende deel in de Haydn2032 Editie. De vier hoorns klinken majestueus en de musici van Il Giardino Armonico voeren deze muziek uit in hun karakteristieke onstuimige stijl, onder de vurige leiding van Giovanni Antonini.