Haar wortels, temperament en voorkomen zijn Braziliaans: een mengeling van vooral Zuid-Europees vuur, mogelijk Afrikaanse warmte, mogelijk Indiaanse gebondenheid met moeder natuur. Samen een cocktail vormend uit al die culturen, rassen en wat ook dat leidde tot een artieste zoals geen ander, presterend op het hoogste niveau op de piano.

Brazilië speelde Eliane kwijt maar ook haar moeder, een kunstminnende vrouw die in haar jonge jaren een prima ballerina was en later balletles gaf. Leven van de opbrengst van het lesgeven was niet echt mogelijk in dat enorme verre land en moeder, dochter en zoon verkochten kleinoden om de dagelijkse broodnodige hap. De broer bleef in zijn vaderland, de moeder volgde later de dochter. Die dochter, vandaag in ons midden, en u hoorde haar al spelen samen met een van haar afgestudeerde leerlingen, had een hart voor de klassieke muziek, de muziek van God zoals ze het met overtuiging meent.

Ze leerde piano en ze was er goed in, zeer goed en ze nam deel, als jong volwassen vrouw, aan de Koningin Elisabethwedstrijd. We schrijven 1983, een jaar dat niemand die het beleefde kan vergeten.

De zwevende figuur Pierre-Alain Volondat won… Ja, je weet het wel… Maar hij was niet de enige winnaar kan je wel stellen. De tweede, derde, vierde en vijfde prijs waren zo goed als ex-aequo. Allen maakten ze op hun wijze carrière maar ook nog andere laureaten van dat fameuze jaar genieten al jaren wereldfaam. 1983 was mogelijk het vruchtbaarste jaar voor de KEW piano. Eliane verscheen op het podium en alle harten waren meteen veroverd. Ze keerde terug naar haar tijdelijk verblijf met niet alleen die vijfde prijs op zak, maar ook met de Publieksprijs. Een prijs die ze sindsdien bij elk concert opnieuw verdient.

Op het podium is Eliane Rodrigues een diva die haar publiek alleen maar het beste van het beste wil schenken, goed is niet goed genoeg en ze streeft telkens weer naar nog meer verfijnde perfectie om de zieleroerselen van de geniaalste componisten met het grootste respect te vertolken.

De ware diva is niet alleen een droomverschijning op het podium, ze straalt een charismatische bescheidenheid uit, ze is een en al vriendschap, zeg maar Liefde. Die Liefde is mee geïnspireerd door haar overtuiging dat de Jezusfiguur, dé bezieler bij uitstek is van de ultieme liefdesboodschap die je in de muziek terugvindt.

Met een onstuitbare overtuiging zegt ze: “Muziek kan mirakels doen op mentaal vlak. Muziek werkt genezend, muziek scherpt je ontwikkeling.” Haar woorden “Alles is liefde en eenvoud”, hoor je herhalend als ze musiceert. Dat is terug te vinden in bijvoorbeeld Beethoven. Een paar simpele nota’s, zo begon Beethoven. Het zijn woorden die overeenkomen met wat componist Erik Lotichius, hier aanwezig, me onlangs nog vertelde. “Hij schreef zo’n simpele melodietjes, belachelijk bijna en dan wordt het zoiets geniaals”. En dàt genie, dat heeft Eliane Rodrigues. Een eerlijkheid die haar siert in haar streven naar de absolute zuiverheid die ze via de muziek aan ons allemaal schenkt. Dat doet ze niet alleen tijdens concerten, dat doet ze ook met haar studenten. Haar lessen zijn meer dan lessen pianotechniek. Het is niet zomaar dat haar studenten Eliane zo dolgraag zien. Weinig pedagogen hebben dat unieke in zich om uit hun leerlingen meer te halen dan er in zit, om ze tot meer dan uitvoerende musici te maken. Ze kneedt Schone Mensen en dat moet je in deze met een hoofdletter schrijven.

Intussen huwde ze in ons kleine Vlaanderen en vond een stek in de Antwerpse Kempen. Daar woont ze met haar steun en toeverlaat, die goede brave Ernest. Hij is deel van de overgave waarmee een carrière werd uitgebouwd waar concerten spelen een onderdeel van is, waar lesgeven een onderdeel van is maar ook componeren doet ze als weinigen en dat is eveneens onderdeel van haar leven, van haar carrière.

Is dat alles? Neen, want haar gezin – drie kinderen mocht ze in goede en kwade dagen met hart en ziel opvoeden – dat gezin werd eveneens meegezogen in dat algemeen vormende en veredelende.

Intussen schreef ze gedichten op de muziek van Chopin – we zullen zo dadelijk zijn onvergetelijke Polonaise mogen beluisteren – en was ze de verhuismoeder (heb maar eens een grote auto) van zovelen. En ja, het woord is gevallen. Moeder. Misschien is dat het meest typerende woord voor Eliane Rodrigues.

Ere-Gouverneur van de provincie Antwerpen Camille Paulus verwoordt het heel kort, de pijl midden in de roos: