**** Het Concert d’Astrée werd tien jaar geleden in het leven geroepen door hun knappe en dynamische dirigente Emmanuelle Haïm. Dat wordt gevierd met een dubbel-cd, die de weergave is van een echt feest dat plaatshad op 19 december 2011 in het Théâtre des Champs Elysées in Parijs.
**** Het Concert d’Astrée werd tien jaar geleden in het leven geroepen door hun knappe en dynamische dirigente Emmanuelle Haïm. Dat wordt gevierd met een dubbel-cd, die de weergave is van een echt feest dat plaatshad op 19 december 2011 in het Théâtre des Champs Elysées in Parijs. Het woord weergave is hier niet voor niets gebruikt, want de feestelijke sfeer die de zaal toen moet overweldigd hebben, druipt ook af van de schijfjes. Dat is trouwens een van de leuke elementen ervan. Je wordt bij het luisteren naar de muziek als het ware meegenomen in de stemming die toen in de zaal moet geheerst hebben, iets wat niet zo makkelijk te realiseren is bij een opname. Hier is men daarin geslaagd zonder dat het afleidt van de muziek. Emmanuelle Haïm heeft voor haar jubileum natuurlijk een aantal van de mooiste stemmen verzameld met wie ze in die periode al gewerkt heeft: Anne Sofie von Otter, Natalie Dessay, Patricia Petibon, Stéphane Degout (die bij de Victoires de la musique classique op 20 februari 2012 de prijs van lyrisch kunstenaar van het jaar kreeg in Parijs), Philippe Jaroussky enz. Maar ook de minder bekende namen die ze ontdekte als geschikte zangers voor het barokrepertoire waarin ze gespecialiseerd is, zijn stuk voor stuk zeer goed tot uitstekend. Ik noem bij voorbeeld Jaël Azaretti of Magali Léger. Of de mindere “vedetten” die toch bekend zijn in de lyrische barokwereld als Topi Lehtipuu, Sara Mingardo of Ann Hallenberg. Het is onbegonnen werk hen in hun respectieve aria’s te bespreken, maar ik kan toch niet voorbij aan de uiterst mooie en expressieve vertolking van die overbekende Händel-aria uit Rinaldo, Lascia ch’io pianga van Ann Hallenberg of de intense emotie van Karine Deshayes in Castor et Pollux van Rameau. Het orkest kan zich laten gaan in de Bruit de tonnerre – echt spektakel – of in de inleiding tot de Air de la chasseresse waar de hoorns schetteren (en schitteren!), beide uit Hyppolyte et Aricie. De eerste cd is vooral gewijd aan Franse barok met Rameau en Lully, met een stukje Purcell, de tweede aan Händel, een mooie en consequente keuze. Ik ben meestal niet zo tuk op compilatiecd’s met stukken en brokken, deze twee heb ik de ene na de andere gespeeld en met veel plezier beluisterd. Ik heb het tienjarig bestaan van Le concert d’Astrée ècht meebeleefd, vanaf het meeslepende ballet uit Les Indes Galantes tot het grandioze Hallelujah uit de Messiah van Händel waarmee dit goed opgebouwde concert besluit. Applaus en felicitaties voor Emmanuelle Haïm en haar ensemble.
