Vooraan centraal in de kerk werd een oosterse setting gecreëerd met een bankstel vol kussens en een kleurrijk tapijt. Acht muzikanten en één zangeres betreden het podium. Ze nemen het publiek op sleeptouw voor een sfeervolle muzikale ontdekkingsreis. Ghalia Benali is een schitterende vertolkster, letterlijk en figuurlijk. Ze is een en al beweeglijk, zingt met lijf en leden en draait op een bepaald moment om haar as als een derwisj. Ze weet te vervoeren met haar wendbare stem, soms fragiel dan weer rauw. Ze zingt alternerend met Kiya Tabassian, enkele keren ook in een duet. Naast de diep humanistische en transcendentale bronteksten brengt ‘In de voetsporen van Rumi’ ook instrumenten onder de aandacht die ons grotendeels onbekend klinken. Kiya’s instrument, de setar is een houten langhalsluit; er is de gheychak, een vioolachtig strijkinstrument; de kemençe: een driesnarig strijkinstrument; de kanun, een plankciter met gemiddeld 26 snaren; de oed een peervormig snaarinstrument; een houten fluit; de percussionisten bespelen een aantal instrumenten zoals een tombak en Iraanse vaastrommel die met de hand wordt bespeeld en beschouwd wordt als het voornaamste slagwerkinstrument uit de Perzische muziek. Gebiologeerd kijk je naar het vakmanschap van de percussionisten, hoe de handen vlinderlicht over de trommel strijken of roffelen in een razendsnelle vaart in bezwerende en opzwepende ritmes. Het aparte instrumentarium zorgt voor een intrigerend, magisch klankenspel. ‘In de voetsporen van Rumi’ is naast een feest voor de zintuigen ook een oefening in ontvankelijkheid, je open stellen voor andere culturen.