***** Een mooie bewerking van zijn lied “Ich bin der Welt abhanden gekommen” als prelude en een heuse ontlading in het slot. En daar tussenin? Een live uitvoering van Mahlers tweede symfonie “Resurrection” door Mariss Jansons en het Chor en Symphonieorchester des Bayrischen Rundfunks die – oeps – verduiveld dicht de live ervaring evenaart.
***** Een mooie bewerking van zijn lied “Ich bin der Welt abhanden gekommen” als prelude en een heuse ontlading in het slot. En daar tussenin? Een live uitvoering van Mahlers tweede symfonie “Resurrection” door Mariss Jansons en het Chor en Symphonieorchester des Bayrischen Rundfunks die – oeps – verduiveld dicht de live ervaring evenaart.
De uitvoering van de magistrale tweede symfonie van Gustav Mahler wordt in dit live concert van mei 2011 in München voorafgegaan door een ongelooflijk mooie bewerking van Mahlers lied “Ich bin der Welt abhanden gekommen” voor koor door Clytus Gottwald. Het koor van de Bayrische Rundfunk zingt onder leiding van Michael Gläser ijzingwekkend ingetogen. De magische klank die de Engelse hoorn in de orkestversie van dit lied heeft, wordt perfect ingevuld door de a capella zang van het sublieme koor van de Bayrische Rundfunk.
Deze inleiding is een gepaste prelude voor wat volgt. Jansons geeft van bij de inzet een spanning aan de symfonie die je niet meer loslaat. Je luistert het hele werk ademloos door, gekluisterd niet alleen aan de klank van het Symphonieorchester des Bayrischen Rundfunks maar ook aan de blik van Mariss Jansons, die voor de dvd-kijker in close up kan gevolgd worden. De diepe strijkers klinken dwingend en beklijvend, de ERNST kan letterlijk in hoofdletters geschreven worden. De blazers gaan strak in dialoog, de opbouw naar het crescendo is knap en de overgang naar tedere lyriek aangrijpend.
Gedroomde solisten
Jansons durft fel te zijn, maakt contrast, maar durft het ook aan een pauze te nemen. Hij legt fijn de ironie in het citaat uit Des Antonius Fischpredigt. Zijn innerlijk staat op zijn gezicht te lezen, zijn expressiviteit nodigt de kijker uit mee te gaan in zijn overgave aan de muziek. En welke solisten kan je beter dromen dan de uitstekende sopraan Anja Harteros en de mezzo Bernarda Fink? De ingetogenheid van Bernarda Fink in de frase “O Röschen rot” bij de inzet van Urlicht getuigt van een oprechte (religieuze) overtuiging. De uitvoering culmineert in het slotkoor dat – lijkt me – niet zachter kan ingezet worden. Het slot is gewoon een ontlading van opgestapeld, geconcentreerd luisteren naar deze sublieme muziek van Mahler.
Waarschijnlijk is dit een werk waarvan geen enkele opname de live-ervaring kan evenaren, maar deze komt er toch verduiveld dicht bij.
