De Franse pianist Emmanuel Despax geniet in ons land nog niet de grote naambekendheid die hij al wel heeft in eigen land en bvb. Groot-Britannië. Het is de drijfveer van Carlo Schreiber, initiatiefnemer van de jonge concertreeks Podium Jonge Musici daar wat aan te doen.
De Franse pianist Emmanuel Despax geniet in ons land nog niet de grote naambekendheid die hij al wel heeft in eigen land en bvb. Groot-Britannië. Het is de drijfveer van Carlo Schreiber, initiatiefnemer van de jonge concertreeks Podium Jonge Musici daar wat aan te doen.
Minder bekende namen die het meer dan waard zijn te helpen doorbreken op de internationale podia. Met Despax maakte hij (alweer) een goede keuze. Herinner u dat vorig seizoen 2011-12, het eerste voor Podium Jonge Musici, er twee Gouden Labels werden toegekend (de Russische stergitarist Dimitri Illarionov en het Trio Avanesyan). Hierover leest u in de rubriek Gouden Labels zelf en de respectievelijke recensies.
Bach – Ravel – Moessorgski
Drie verschillenden namen, drie verschillende componisten, drie verschillende temperamenten. Je moet een sterke natuur zijn om je tijdens een recital in die drie totaal andere persoonlijkheden in te leven en hun wereld tot leven te wekken. Eigenlijk ging het om vier personen en misschien meer want er werd gedroomd en geschilderd…
Van Johann Sebastian Bach speelde Despax de Chaconne in D BWV 1004 in een transcriptie voor piano uit 1893 van de hand van Busoni. Heel dit werk uit de doeken doen in een recensie is onmogelijk maar Bach laat zich gaan en je hoort als het ware de stilte van een klavichord en de tutti van het groot orgel. Emmanuel Despax laat Bach spreken, zingen, dromen, roepen en wat ook maar Bach leeft zoals we het niet gewend zijn. Het is een soort romantische Bach die er mag zijn!
Maurice Ravel moeten we evenmin voorstellen en zeker zijn ijzingwekkende werk Gaspard de la nuit is toprepertoire. Dat meteen na Bach programmeren is lef hebben ofwel moet je een karakter hebben dat dit aankan. Despax kan het aan. Dat heeft hij bewezen. Je krijgt de nachtmerrie, je wordt gek van zenuwen bij het herhaalde klokje nabij de gehangene, de razende droom is de jouwe… Zo’n dromen wil je niet elke nacht beleven maar omgezet in noten zoals Ravel het hier deed en nog meer hoe Despax alles interpreteerde, doet je de hoed afnemen.
Na de pauze kregen we de Schilderijen van een Tentoonstelling van Modest Moessorgski. +- 35 minuten kijk je via de muziek naar de schilderijen van zijn vriend. De Steinway kleurt rijk de kleine Muziekzaal van deSingel. Het publiek is stil, héél stil. Het luistert. Je ziet het publiek kijken naar de werken en alles wordt door het publiek verteerd omdat de pianist het zo goed weet voor te schotelen. Hij wordt de schilder die de componist zo goed weet te typeren. Juist, dit was een pianorecital dat in grote volle zalen thuis hoort, net zo goed als in de kleinere intimiteit van de zaal waar het dankbare publiek werd getrakteerd op een extra: een choraal prelude van Bach. Sterk!
Volg de reeks Podium Jonge Musici, zo mogen we wel stellen. Je krijgt een reeks maandagavonden doorheen het werkjaar die je stress van een eerste weekdag meteen uitveegt.
