De wens om te bouwen aan het ballet als een levende kunstvorm wordt in deSingel kracht bijgezet door coproducties aan te gaan en choreografen vrij spel te geven, zoals de vierenveertigjarige Israëlische choreograaf Emanuel Gat wiens werk vaak wordt vergeleken met Merce Cunningham zoals hij muziek en dans behandelt als apart van elkaar gecreëerde elementen.
De wens om te bouwen aan het ballet als een levende kunstvorm wordt in deSingel kracht bijgezet door coproducties aan te gaan en choreografen vrij spel te geven, zoals de vierenveertigjarige Israëlische choreograaf Emanuel Gat wiens werk vaak wordt vergeleken met Merce Cunningham zoals hij muziek en dans behandelt als apart van elkaar gecreëerde elementen.
De ‘Goldlandbergs’ werd gemaakt in tijdelijke residentie in deSingel en ging in première op het Festival Montpellier Danse op 22 juni 2013.
Welke muziek is geschikt om op te dansen: klassieke-, hedendaagse- of elektronische muziek? Emanuel Gat en zijn dansers evolueren op een wel heel bijzonder sound: een verweving van sermoenen, gezangen van volwassenen en een kinderkoor, vermengd met een streepje Janis Joplin, piano en cello. Dit resulteert in een bezwerende ritmiek. De klankband is een mix van twee verschillende partituren: ‘The Quiet in the Land’, een radiodocumentaire gemaakt door Glen Gould in 1977 en uittreksels uit de ‘Goldbergvariaties’, gespeeld door Gould zelf. Alles bij elkaar een rijk en dynamisch klankdecor. Een geladen terrein dat zich situeert tussen het auditieve en visuele. Een kolkende energie die een paar keer compleet stilvalt in absolute stilte en bewegingsloosheid. Waardoor een nieuw spanningsveld gecreëerd wordt.
Men zou het als volgt kunnen samenvatten: de mens is alleen op de wereld en trekt met zijn bundeltje kleren en talenten langs het pad van de tijd. Er is evenwel ook de nood om ergens bij te horen. De acht dansers: vijf mannen en drie vrouwen, evolueren solo, met twee of vier en drummen in hoopjes bij elkaar.
In ‘The Goldlandbergs’ gebruikt Emanuel Gat choreografie als methode om sluimerende én flitsende gedachten uit te drukken. Personen die uit hun isolement willen maar toch weer in hun schulp kruipen. De conditionering is vaak sterker dan de wil. De olie die alles bindt is de intrigerende belichting. Samson Milcent liet zich daarbij inspireren door het natuurlijke daglicht dat tijdens het werken aan het stuk de repetitiezaal binnen drong. Zo krijg je een waaier van duister en omfloerst tot warme zonnetinten: de rijke kleurschakering van dageraad, middag over avondlicht, dit alles strak omlijnd vanuit een zwarte rechthoekige box die boven de dansers hangt, op het einde langzaam naar beneden zakt en de dansers als het ware opslokt.
‘The Goldlandbergs’ zorgt voor een uur geboeid kijken.
