**** Als een operaregie de naam van Alex Ollé draagt, dan weten we dat we een hedendaagse interpretatie van het werk te zien krijgen. Deze voorstelling geeft zeker een eigenzinnige versie van Bellini’s Norma, maar ze leidt naar een logisch en aanvaardbaar verhaal, dat vooral met hart en ziel door de zangers en uiteraard door dirigent Antonio Pappano verdedigd wordt.

De oude Keltische religie van de druïden maakt plaats voor verwijzingen naar de katholieke godsdienst die talloze fanatieke en sectaire trekjes toebedeeld krijgt. Op de hele achterwand van het decor wordt een opeenstapeling van gekruisigden geprojecteerd. Het vormt van meet af aan een akelige context voor het verhaal. De functionarissen van de religie zijn als leden van de Ku Klux Klan of als priesters of misdienaars gekleed. Bij de grote ceremonie wordt overduidelijk verwezen naar het reusachtige wierookvat van de kathedraal van Santiago de Compostella. De Druïden worden een paar eeuwen vooruit gekatapulteerd, zodat ook Norma en haar Romeinse geliefde Pollione in “privé-situaties” in hedendaagse kostuums gekleed zijn. De hoogwaardigheidsbekleders van de Druïden zijn hedendaagse militairen. De bekentenis van Adalgisa over haar verboden liefde heeft plaats in een biechtstoel. De confrontatie tussen Adalgisa en Norma is sterk geacteerd, Norma is overtuigd woedend.

In het begin van het tweede bedrijf leidt de keuze voor de hedendaagse setting naar een ontroerende scène als Norma eraan denkt haar kinderen te doden. In een huiselijk tafereel met spelende kinderen, een kinderfiets, een tekenfilm op tv, wordt ze als moderne vrouw en moeder gekweld door haar dilemma. Het duet met Adalgisa (met teddybeer op de schoot) is bijzonder ontroerend. Ook het slottafereel met de brandstapel, die als een groot brandend kruis geprojecteerd wordt, is een handige oplossing voor een moeilijk tafereel.

Schitterende Norma

Sonja Yoncheva is een virtuoze Norma: intense minnares, gekwelde moeder en trotse, waardige vrouw. Haar heldere stem met dramatische kracht en gave hoogte geeft intense tragiek aan haar vertolking van de iconische belcantopartij. De vocale versieringen vloeien natuurlijk en nooit geforceerd. Een superieure Norma, “sublima donna” zoals Pollione over haar in de berouwvolle slotaria zingt. Zonder de knappe playboy te zijn, overtuigt Joseph Calleja als sjiek geüniformeerde  militair in zijn rol als vrouwenveroveraar. Zijn stem is viriel en buigt prachtig in de diverse registers die hij moet aankunnen. Hij zingt met veel expressie en met perfecte dictie. Hij manifesteert zich als een ideale belcantozanger voor dit dramatische repertoire. Sonia Ganassi speelt een bewogen Adalgisa, maar de stem mist beweeglijkheid en rondheid. Brindley Sherratt zet dan weer een mislukte vertolking neer als Oroveso.

Al is belcanto niet direct het geprefereerde genre van Antonio Pappano, het betekent niet dat hij er geen meesterlijke interpretatie van neerzet. Zoals in elk repertoire geeft hij een stijlgetrouwe uitvoering met aandacht voor de uitgesponnen melodie die hij tegelijk spannend houdt. Hij zorgt voor het juiste evenwicht tussen de intieme momenten (duet Norma-Adalgisa) en de militante (het heftige Guerra-koor). Zijn muzikale aanpak ondersteunt de individualiteit van elk personage. Een mooie voorstelling die vooral gedragen wordt door de titelpartij.

• WAT: Norma | Vincenzo Bellini (1801-1835)
• REGIE: Alex Ollé (La Fura dels Baus)
• STEMMEN: Sonja Yoncheva, Joseph Calleja, Sonia Ganassi, Brindley Sherratt, David Junghoon Kim, Vlada Borovko
• ORKEST: Orchestra of the Royal Opera House en het Royal Opera Chorus o.l.v. Antonio Pappano
• UITGAVE: Opus Arte BD7225D