Sinds zaterdag is duidelijk geworden dat een uitgekiende choreografie de beleving van klassieke muziek positief kan beïnvloeden. Twintig gitaristen van het Antwerpse RCA Guitar Ensemble hebben laten zien dat georkestreerde bewegingen en muziek elkaar perfect kunnen aanvullen.

In opdracht van Matrix, het Leuvense centrum van nieuwe muziek, liet de Amerikaanse componist Jessie Marino in de compositie six to five twintig akoestische gitaristen taptoepatronen in slow motion uitvoeren. Op aanwijzing van dirigent Thomas Moore schoven zij als een traditionele marching band in elkaar of waaiden weg, en speelden zij simpele melodieën of repetitieve minimalistische  patronen. Muzikale bewegingen  werden aan elkaar doorgegeven, er werd luid gelachen en soms klonk zelfs een schater. De musici schuifelden met hun voeten of trokken lijnen in een straf marstempo. Hier daar klonk een volkswijsje. Leuk om te zien, aangenaam om te horen. Eigenlijk had je gewoon willen meedoen.

Eerder speelde Pieter-Jan Vercammen op een duet met video. Hyperactief en ritmisch speelde Vercammen het stuk degradative interference LITE van Dan Tramte. Het was een voorbeeld van alternatieve speelwijze, met gebruik van een sponsje dat over de snaren werd gewreven of geluiden van een spuitbus, de gitaar plat op schoot. Philip Brodzinski speelde het korte maar indringende dadodado van Ida Lundén. Vijf van de zes snaren waren alternatief gestemd en de musicus hield een stuk blik in zijn linkerhand, waaruit een basale speelwijze resulteerde. Verder speelden vijf musici uit het ensemble het opzwepende Go Guitars van Lois V Vierk. Hierin ontwikkelt zich een meegaand patroon van chromatisch dalende en stijgende lijnen tot een helse machine. Je waant je in de machinekamer van een op hol geslagen oorlogsschip.

De artistieke begeleiding was in handen van Nico Couck, docent gitaar aan het RCA.

WAT: Transit

WAAR: STUK, Leuven, tot en met zondag 24 oktober

TICKETS: festival2021.be

GEZIEN: 23 oktober 2021

FOTO’S: Wynold Verweij