“22.000.000 dollar”, zo vertrouwde me de Amerikaan Jonathan Solars, manager van de New Yorkse Florian Leonhard winkel mij toe, “is de waarde van de violen, altviolen, cello’s en strijkstokken die hier ten toon liggen.” Voor dat geld heb je snel enkele kilo’s goud die minder breekbaar zijn…
Het fortuin aan strijkinstrumenten lag te bekijken, maar was ook al dan niet éénmalig te bespelen en te testen op de eerste verdieping van het fraai gerestaureerde voormalig koninklijk paleis aan de Meir in Antwerpen. Het beroemde Londens/New Yorkse huis Florian Leonhard Fine Violins kwam voor een tweede keer naar Antwerpen om de waar uit te stallen in dat prachtige kader op uitnodiging van Boho Strings, het ensemble van David Ramael, artistiek directeur van het jonge ensemble.
Het is een krachttoer om dergelijk huis met een verzameling van zeer waardevolle stijkers – en niet alleen in geld waardevol, maar vooral qua instrumentkwaliteit – voor een dagje van over de oceaan naar hier te halen. Directe winst zal er mogelijk niet ingezeten hebben voor het huis, maar anderzijds is het een commerciële stunt om meer bekendheid te verwerven op het Europese vasteland. Dat mag, want jawel, de instrumenten die getoond werden, zijn stuk voor stuk bijzonder rijk aan klank en historie. Denk maar eens welke handen de Girolamo Amati 1 sinds 1617, het jaar van de geboorte van deze viool, vast hadden om er de mooiste vioolklanken uit te toveren. Wie allemaal weten we niet, sommige namen van beroemde violisten door de jaren heen, zijn wel bekend maar dan gaat het om het recente(re) verleden. Die historie, al dan niet vaag en daardoor wat mystiek, kleurt mee de waarde, emotioneel, van zo’n instrument. Neem het maar eens gewoon vast, nog niet eens om te bespelen en je voelt een trilling door je heen gaan. Zelden zal je zooo voorzichtig met iets omgegaan hebben.
Eindelijk! Een Stradivarius – een échte! – in de hand…
Ja, het is me dus gelukt een kinderdroom een stukje te vervullen. Een echte Stradivarius in de handen houden. Het spelen lukt me niet meer, maar toch had ik dat wonder dat ooit boom was vast om even te kunnen koesteren en dit onder het vriendelijk en goedkeurend oog van de zakenman. Ehee, voelde dàt goed. Je zag jonge kandidaat kopers (of dromers?) glunderen met een aparte gelukzaligheid op het gelaat telkens ze een van die instrumenten vastnamen om er ‘iets’ op te proberen. Een aparte sfeer hing in de paleiskamers op die eerste verdieping en die sfeer bewaar ik in mijn goede herinneringen. Zeg nu zelf, als je niet alleen die kinderdroom wat kan waarmaken, maar ook nog een aantal andere van die unieke violen kan aanraken, aaien, bewonderen, aanschouwen, in je opnemen… Dan ben je op dat ogenblik een van de mensen die geluk ervaren.
Belangrijker natuurlijk dan dat nostalgisch emo-moment voor mij persoonlijk, is dat door dit evenement geweten wordt, dat er mogelijkheden zijn om niet alleen via beheersfondsen en mecenaten op een of andere wijze topviolen in de hand te kunnen krijgen en ze te laten klinken. Dit is meer dan zomaar een tentoonstellingetje…
Volgend jaar kom ik opnieuw kijken naar deze wonderen van instrumentenbouw. Kijk even meer naar die strijkinstrumenten die ontelbare aantallen mensen in de loop der eeuwen de mooiste muziek voor strijkinstrumenten hielpen mogelijk maken. Ik ga nog even wegdromen, kijkend naar de foto’s en het uniek moment oproepend dat ik enkele die instrumenten in de hand mocht houden.
- Florian Leonhard Fine Violins
- Boho Strings
- FOTO’S: © Klassiek Centraal
