Uitgenodigd worden door een vereniging die haar verjaardag viert in het prestigieuze Paleis der Academiën, gelegen vlak naast het Koninklijk Paleis in Brussel? Het is schitterende promotie voor een jonge pianist én componist. Die eer viel Andreas Moulin te beurt. Dat deed dus de Brusselse afdeling van de landelijke vereniging Actueel Denken en Leven, die er zijn prestigieuze lezingen organiseerde en die er haar 50ste verjaardag vierde met dit klein maar fijn concertprogramma.
Andreas Moulin is 28 en komt uit de stal van het Leuvense Lemmensinstituut, nu LUCA School of Arts. Hij doceert er ook viool, want naast piano studeerde hij er ook viool. En wel bij Elisa Kawaguti, hij was leerling bij haar en had ze ook meegebracht voor hun optreden. Maar eerst speelde Moulin alleen. En meteen wist je waar hij als componist voor staat. Drie minder bekende werken maar van componisten die zijn genrekeuze delen. Alleen al uit de titels van die werken kon je afleiden dat je Andreas Moulin gerust een stiltezoeker kan noemen. Hij begon met “Still” van Ola Gjeilo. Een Noor die in Amerika zijn tweede thuis vond. Zijn werk wordt vaak gecatalogeerd onder de noemer New Age, maar blinkt vooral uit door zijn weelderige harmonie. Hier prachtig ondersteund door een aanhoudende pedaalnoot, iets wat je regelmatig terugvindt in het muziekgenre dat we gemakshalve neoklassiek zijn gaan noemen. Het resultaat is een rustgevend effect. En het is ook dát wat Moulin zoekt. En hij vond dat effect ook bij een voor ons toch onbekende Alexander Chesnokov. Een gevierd Russisch componist van orthodoxe koormuziek die na de Bolsjewistische revolutie uiteindelijk in Parijs belandde. Geen wonder dat er in zijn suite “Esquisses du jour” elementen zitten die aan Debussy doen denken. Andreas Moulin speelde daaruit het deeltje La Nuit en deed dat zo sierlijk.
Hij vond ook in Japan nog een musicus in dat neoromantische idioom, Takashi Yoshimatsu en koos zijn pianowerk “To a Dissapeared Pleiade”. We kregen er van de pianist de nodige uitleg bij over die zeven zusters uit de Griekse mythologie en het sterrenbeeld. Geen wonder dat Andreas Moulin graag de nacht ingaat op zoek in het firmament naar stilte.
Een heel ander verhaal kwam er toen hij in duo met zijn vioolprofessor Elisa Kawaguti een versie bracht van die bekende “Méditation de Thaïs” van Jules Massenet. Maar toch weer een bevestiging van die melancholische atmosfeer die het hele programma uitstraalde. En zeker toen hij samen met haar een paar van zijn eigen composities speelde, en dan nog wel zijn eerste werk, Death of a Nightingale. Hij schreef het bij een afscheid van een Japanse vriendin die na haar studies terug naar haar thuisland vertrok. Het is een wonderlijke vogel, tientallen componisten hebben zijn zang proberen vatten, van Clément Janequin over Schubert tot Respighi. Die vogel fluit met een rijkdom aan heldere klanken die door zijn soortgenoten weinig overtroffen wordt. Maar hier moest die melodie zacht uitdoven, langzaam sterven. Piano en viool deden dat fijnzinnig.
Tot slot kwamen er nog “4 Tableaux Rêveurs”. Andreas Moulin verklankt er zijn eigen droomwereld in. De titels van de deeltjes spreken voor zichzelf, een wereld waarin we trouwens allemaal wel eens in belanden: le Songe, le Gobelin, le Jardin féerique en Rhapsodie. In één woord het concert samenvatten? Subtiel!
WIE: Andreas Moulin, piano en Elisa Kawaguti, viool
WAT: Ola Gjello, Still; Alexander Chesnokov, La nuit uit Suite “Esquisses de Jour”; Takashi Yoshimatsu, To a disapeared pleiad; Jules Massenet, Méditation de Thaïs; Andreas Moulin, Death of a Nightingale; 4 Tableaux Rêveurs
WAAR: Paleis der Academiën, Brussel
WANNEER: 20 maart 2023