Op de laatste dag van Transit liet de Deense accordeonist Andreas Borregaard de theatrale mogelijkheden van zijn instrument de vrije loop. In een concert van een klein uur etaleerde hij zijn ambitie de accordeon naar een nieuwe toekomst willen leiden. 

In het stuk My favourite piece is the Goldberg Variations van Philip Venables en Ted Huffman is Borregaard aan het woord als verhalenverteller en als troubadour. Hij vertelt het levensverhaal van zijn moeder Susanne en daarmee ook zijn eigen leven. Het is de vaak voorkomende opeenvolging van verliefdheden, onhandige kussen, een huwelijk om fiscale én amoureuze redenen, kinderen die komen en gaan, een kind dat uit de kast komt. Het contact tussen Andreas en zijn moeder komt tot wasdom na het overlijden van haar echtgenoot. Dan pas maakt ze veel tijd om naar Andreas’ concerten te komen en zijn interpretatie van de Goldberg Variaties te herbeleven.
Het verhaal is niet bijster interessant maar zijn begeleiding maakt veel goed. Het wisselvallige gesternte van het huwelijk wordt muzikaal versierd door dreigende aanzwellende akkoordprogressies en het tweede kind wordt verwelkomd met een wals die uitmondt in een dolle draaimolen wanneer blijkt dat het kind (Andreas) een driftkop is. Borregaard laat horen dat de accordeon bij uitstek het instrument van de vloeiende in elkaar overlopende lijnen is. Hiermee illustreert hij dat het leven van zijn moeder tot rust is gekomen, er is tijd voor lezen en praten. Het stuk eindigt met een passage uit de Goldberg, het laatste houvast van de moeder, eenzaam en alleen.

Asthma van Simon Steen-Andersen toont verschillende situaties van in- en uitademen waarbij de accordeonist zich ontpopt tot bespeler van een gesofisticeerde blaasbalg. Er zijn videoshots van slapende en oefenende astmalijders, ruisende bomen, rokers, een leeglopende gasfles en een sportbal, een hijger aan een sexlijn, machines, hijgende honden die elkaar besnuffelen, het geluid van een cocaïnesnuiver, etcetera. De bijbehorende geluiden worden met ijzingwekkend gevoel voor detail en nuance door Borregaards accordeon geproduceerd. Asthma is daardoor meer een demonstratie van alternatieve speelwijzen van de accordeon dan dat aan de muzikaliteit een nieuwe dimensie wordt toegevoegd. Maar via een saus van Amerikaanse sentimentaliteit (“we’re embracing the horror”) kon er zo nu en dan ook worden gelachen.

• WAT: Transit
• WAAR: STUK, Leuven
• GEZIEN: 24 oktober 2021
• FOTO’s: Transit 2021, Malou Van den Heuvel