U las misschien al het gesprek dat we hadden met Lukas Pairon over ‘zijn’ 10 jaar geworden Music Fund. Daar kon u lezen dat deFilharmonie in de Roma – de oude cinemazaal in Borgerhout waar mijn grootvader en overgrootvader langs moeders zijde nog heel wat decoratiewerk uitvoerden (ja ik ben er fier op) – een inzamelingsactie hield ten bate van Music Fund.
Enkele dagen eerder kregen we een e-mail via via van een mevrouw die een saxofoon had liggen. Een nog vrij goed instrument dat niet meer bespeeld werd en of wij wisten waaraan ze het kon schenken – bijvoorbeeld de derde wereld – om het nog te doen bespelen. Ja, natuurlijk wisten we iets. Music Fund. De saxofoon kwam terecht op mijn bureel. De auto in, door regen en wind op weg naar Borgerhout, wonderwel vlakbij een parkeerplaats gevonden (!) en de grote inkomhal van de cinema die geen cinema meer is en toch nog wel, binnen. Daar stond Lukas Pairon de instrumenten te ontvangen, maar niet alleen hij. Music Fund kan rekenen op een team vrijwillige handen die ontvangen, noteren, meteen catalogeren en de schenkers een bewijs met registratienummer geven. Zo kunnen ze het instrument, dat altijd wat van hen blijft, volgen. Een knap systeem.
“Is het je gelukt?”, vraagt Lukas me, wijzend op de instrumentenkist. “Mijn viooltje bedoel je (ik zie hem ja knikken)? Neen, da’s me niet gelukt. Het is wat anders.” De saxofoon wordt afgegeven. De koffer gaat open, een volledig instrument met extra rietjes, onderhoudsspullen en zo meer. Da’s een fotomoment, maar er is meer, veel meer.
Zondag om 13.30 uur zijn er al meer dan 200 instrumenten ingezameld. Stel je voor! Allerlei instrumenten, een viool, een cello, blaasinstrumenten, accordeons, een elektronisch klavier, slaginstrumenten… Op de achtergrond hoor ik muziek. Het OpMaatOrkest is volop aan het repeteren voor een concert later op de dag. Daar kan ik niet bij zijn, de plicht roept me elders. Een vol podium mensen waarvan de meesten nooit eerder samen musiceerden, laat staan dat ze allemaal noten kunnen lezen. Met een soort verheerlijkend enthousiasme wordt er op los gerepeteerd en het klinkt. Alles netjes in de maat, groot evenwicht. Niet mijn muziek, maar ik ben zeker dat het concert niet meer fout kan lopen.
Ik kijk nog even de zaal rond. Ze moet echt gerestaureerd worden. Komaan stad Antwerpen, provinciebestuur, Vlaamse regering en gepassioneerde mensen die van Cultuur houden, zorg ervoor dat dit kan. Niet alleen omdat mijn ‘vava’ er nog op de stellingen stond, maar omdat het gewoonweg moet. Zoveel prachtige zalen zijn verdwenen…
Ik schud nog handen met Lukas Pairon en wil vertrekken, maar net dan komt een man binnen. “Kunnen jullie iets doen met blaasinstrumenten? Onze harmonie had er nog wat liggen die al jaren niet meer bespeeld worden en ik las dat hier een inzameling is.” Lukas Pairon zijn ogen fonkelen. “Ja natuurlijk”… “Hebben jullie een karretje? Ik sta hier op de kant. Het zijn er toch een stuk of 20.” Kijk naar de foto’s: niet alleen de koffer van de auto stak vol, ook de achterbank was volgeladen met oude.. nee, niet met wijven zoals het liedje, maar instrumenten en die? Die kunnen nu een nieuw leven tegemoet. Knap !
