***** Het Duo Gazzana – Natascia (viool) en Raffaella (piano) – blijft ons verrassen met een interessante programmakeuze voor elk van hun cd’s.  

***** Het Duo Gazzana – Natascia (viool) en Raffaella (piano) – blijft ons verrassen met een interessante programmakeuze voor elk van hun cd’s.  

Een paar jaar geleden was dat met muziek van Takemitsu, Hindemith, Janáček en Silvestrov… waarvan we meteen de partituur kochten om een en ander beter te begrijpen en om na te gaan of we iets uit dat programma ook zelf zouden kunnen spelen…  Als het u interesseert: met het resultaat van dat laatste zijn we nooit durven naar buiten komen.

Varietas delectat

De cd die nu onze aandacht trekt, omvat nogal uiteenlopende muziek, uiteraard opnieuw voor piano en viool Maar vergis u niet: het is dan wel ‘varietas delectat’ – vrij vertaald als: door variatie (kunnen) bekoren – maar deze selectie staat op stevige grondvesten. Het zijn niet de dagelijkse dingen die je op een klassieke radiozender te horen krijgt. En dit is alvast een reden om die cd in huis te halen. Want mensen: hoe veel mooie en interessante muziek krijg je nooit te horen, noch op een podium noch op de radio (op tv al helemaal niet). Joost mag weten waarom.

Stilistisch veelzijdig

De Suite im alten Stil van Alfred Schnittke ( 1934-1998) is gebaseerd op ‘brokjes’ Russische filmmuziek die Schnittke zelf arrangeerde voor piano en viool. Hoewel deze componist in veel van zijn werk als te modern (voor sommigen misschien zelfs niet om aan te horen) beschouwd wordt, hebben we hier te maken met een soort postromantische partituur die ons kan boeien van de pastorale (I), via een ballet (II), een menuet (III) en een fuga (IV) tot en met een humoristische pantomime (V).

De Sonate voor viool en piano van Francis Poulenc (1889-1963) is zeer herkenbaar Poulenc: zwierig, met bekend voorkomende thema’s voor wie al eerder Poulenc beluisterde (o.a. de sonate voor klarinet en piano) maar hier uitgevoerd in strenge tempi. Er blijft nog zeer weinig over van de (gevreesde) “Franse slag”… wel van pure stijl, vooral in het derde en laatste deel presto tragico.

Toen we de Five Pieces van Valentin Silvestrov (°1937) ontdekten, waren we meteen verkocht. Zijn Hommage aan J.S. Bach uit 2009 is een driedelige compositie waarin a priori slechts van op afstand aan de grootmeester uit de barok gerefereerd wordt. Het andantino (I) is als een zoektocht, het andantino (II) al evenzeer maar met iets meer ‘oplossingen’ – alhoewel de queeste ostentatief aanwezig blijft – in de zeer modern aandoende pianopartituur. Andante (III) legt iets meer de nadruk op de viool en op de stratificatie in het werk van Bach én van Silvestrov. Zeer boeiend allemaal.

William Walton (1902-1983) bestrijkt zowat de hele 20ste eeuw en woonde een groot deel van zijn leven op het eiland Ischia. Het was ook daar dat de zussen Gazzana door de weduwe van Walton uitgenodigd werden om zijn werk zeer grondig te bestuderen. De Toccata voor viool en piano heeft het karakter van een rapsodie en weeft ritme en melodie kundig dooreen. Het ademt fris en biedt plaats voor virtuositeit die doet denken aan de toccata’s uit… de 16de eeuw. Muzikaal veeleisend, maar het Duo Gazzana brengt het er schitterend van af.

Tartiniana seconda – Divertimento per violino e pianoforte van Luigi Dallapicccola (1904-1975) is een reeks ‘barokke’ variaties die hij schreef in 1956. Het is als het ware de rijpe vrucht van een meester in het genre. Oorspronkelijk was het een orkestwerk maar de componist zelf distilleerde er een versie uit voor viool en piano. Zelf bewonderaar van Arnold Schoenberg hoeft het ons niet te verbazen dat hier en daar een snuifje Schoenberg te horen is, maar geen nood: onvoldoende om u in een verkeerde roes te brengen.

Nogmaals: door de grote variatie in het programma verdient deze cd zeker een plaats in uw cd-theek, maar neem er alstublieft de tijd voor. Niet in één teug uitdrinken en al helemaal niet tijdens de soep en de aardappelen. Daar is het veel te verfijnd voor. Het samenspel en de dialoog tussen beide musici is van een zeldzame perfectie die je – niet zonder reden, zullen psychologen u vertellen – misschien alleen vindt tussen broer en zus, twee broers of in dit geval twee zussen.