Dirk Brossé trakteert ons op eigen werk en fraaie filmmuziek samen met het Nationaal orkest en Roeland Hendrikx.
Wat krijg je als Beethoven naar de cinema zou gaan en ook onder invloed zou kunnen komen van componisten als John Williams, Max Steiner of Henry Mancini? Dat vertelt Dirk Brossé ons met zijn werk Für Elise @ the movies. In zeven variaties, elk gebaseerd op een andere film(componist), brengt hij ons in allerlei sferen met het thema van de beroemdste bagatelle die Beethoven ooit schreef, Für Elise. Gemoduleerd, getransformeerd, vanalles denkbaar wordt gedaan met het thema, wat een mogelijkheden! Hier toont de maestro zijn knappe vakmanschap om in allerlei stijlen te schrijven en zich er helemaal in in te leven.
Ook mogen we luisteren naar zijn War concerto voor klarinet en orkest, geschreven op inspiratie van de oorlog in ex-Joegoslavië. Ookal is het dan moderne muziek, hij fraseert de boodschap niet te complex, al is het daarom niet minder waard of minder gevoelig. Het blijft ernstige muziek, misschien meer op maat van de mensen van nu, maar dat is medunkt iets zeer positief. Een componist schrijft uiteindelijk toch ook niet alleen voor zichzelf? De klarinettist Roeland Hendrikx speelt moeiteloos een zeer brede waaier aan sferen, emoties, technieken en wel hoe? Virtuoos, doch niet overbeladen en zeer intens bij tragere passages vertolkt hij de rol van een zevenjarig jongentje dat tijdens de balkanoorlog in de jaren negentig de ouders verliest…
De vriendschap met John Williams en bewondering voor anderen
Om het rumoer meteen te stoppen, stormt Dirk Brossé in het tweede deel meteen naar zijn plek op het podium en doet het orkest direct het grootse openingsakkoord spelen van het hoofdthema uit Star Wars van John Williams. In de tijd van Beethoven werd bv. de Eroica symfonie met een groot openingsakkoord geschreven speciaal om het publiek te doen zwijgen en luisteren daar er in die tijd nog veel meer rumoer in een concertzaal was, het lijkt alsof Dirk Brossé de situatie hier net zo behandelt wat toch ook zijn theatrale visie op muziek bevestigt. Hij doet het ook wel heel gauw, want het Nationaal Orkest lijkt zich even te moeten corrigeren, doch doen ze er weinig van merken, professioneel als ze zijn.
John Williams (1932) en Dirk Brossé kennen elkaar redelijk goed. Van 2008 tot 2011 dirigeerde laatstgenoemde Williams’ muziek van Star Wars op diens vraag(!) in vele concerten wijd verspreid. De ondertussen 84-jarige en volgens mij niet overdreven beste naoorlogse en hedendaagse componist componeert nog steeds 5 uur per dag(!), gelukkig, en geniet verder nog van zijn leven, ook gelukkig uiteraard. Ik geloof dat hun vriendschap een belangrijke rol speelt in dit concert. Wel drie werken ervan speelt Brossé met bis inbegrepen en ook verwees hij er al naar in Für Elise @ the movies.
Verder horen we ‘La Strada’ van Nino Rota, ‘John Dunbar theme’ uit ‘Dances With Wolves’ van John Barry, het zeer bekende ‘Chariots of fire’ van Vangelis, gearrangeerd voor orkest door Dirk Brossé zelf. De laatste drie stukken, ‘La Vita é Bella’ van Nicola Piovani, ‘My heart will go on’ (Titanic) van James Horner en Goldfinger van John Barry worden gezongen door Ibernice Macbean. Wat minder conventioneel voor een klassiek concert(?) zingt ze met microfoon, ze weet er thans wel haar eigen draai aan te geven. Zeker bij het grijsgedraaide melige cliché lied ‘My heart will go on’ uit Titanic was ik enorm blij dat ze er een zeer eigen interpretatie aan gaf en haar inval iets later legde om het werk toch nog mateloos te verfrissen. Deze liederen waren ook nog vrij zwaar georkestreerd en gezien dat feit was het ook een goed idee om te eindigen met als bis het meer gebalanceerd georkestreerde Indiana Jones thema dat ook alomtegenwoordig is natuurlijk.
Het was een avond om U tegen te zeggen met nieuwe meer tonale muziek die eigenlijk eerder weinig naar de grote concertzalen komt, maar die zoals hier gemerkt, terecht op veel publiek kan rekenen. Een dikke pluim voor Dirk Brossé om de muziek in leven te houden.
