Nog maar twee knapenkoren heeft Vlaanderen. Op het concert werd er bij de korte toespraken ter ere van dirigent Dieter Van Handenhoven die al 20 jaar het koor onder zijn hoede heeft, naar verwezen. Twee restanten van een o zo oude traditie.

Nog maar twee knapenkoren heeft Vlaanderen. Op het concert werd er bij de korte toespraken ter ere van dirigent Dieter Van Handenhoven die al 20 jaar het koor onder zijn hoede heeft, naar verwezen. Twee restanten van een o zo oude traditie.

Waar is de tijd van de radiowedstrijden voor knapenkoren? De tijd van onder meer het Sint-Romboutsknapenkoor, zaliger gedachtenis, waar ik nog meer werd aangestoken om de weg van de klassieke muziek te bewandelen? Want ja, het mag, het moet gezegd worden: de (knapen)koren hebben altijd weer, door de eeuwen heen, talloze jongens ertoe aangezet de weg van de muziek in te slaan. Sommigen groeiden uit tot een beroemd componist – denk aan Joseph Haydn om er één te noemen, anderen werden goede amateurs maar de muziek bleef hen zeer nabij, hun leven lang.

De koren die er nu nog zijn, zijn gelukkig koren die tekenen voor alleen het beste van het beste. De Schola Cantorum Cantate Domino (hun concerten moesten we helaas missen dit seizoen) is het laatste echte knapenkoor van een college (Sint-Michielscollege in Aalst) en heeft het voordeel dat de zangknapen dagelijks op school zijn en dus ook dagelijks kunnen (neen, moeten) oefenen. In Dulci Jubilo groeide uit een collegekoor maar werd omgevormd tot een knapenkoor waar ook jongens welkom zijn die niet school lopen in het college en deze wijziging kwam er om twee redenen: minder kandidaten in de school maar wel heel wat kandidaat- zangertjes van elders. Het nadeel is dat niet dagelijks kan geoefend worden (ook wij zongen elke schooldag ’s morgens en ’s middags) maar ‘slechts’ twee keer per week, al hoor je dat niet aan de resultaten, wel integendeel, want net als de vrienden uit Aalst zijn de zangertjes uit Sint-Niklaas sterk gemotiveerde toffe jongens die met hart en ziel zingen. O ja, soms moeten papa en mama of de grootouders, vrienden en anderen hen motiveren en aanmoedigen want tja, wie naar de repetitie moet, moet zijn i-ding terzijde leggen, kan niet chatten op sociaal netwerk zus en zo, kan niet buiten gaan ravotten maar hij krijgt er de vreugde van de Muziek voor in de plaats, de mooie concerten in binnen- en buitenland, wonderlijke sfeer en ander heel veel moois aan groepsgeest en noem maar op. Juist, ik pleit er heftig voor dat de scholen opnieuw knapen- en meisjeskoren in het leven roepen waar zang en niet kelen de norm is. En die gescheiden zijn (het mengen van jongens en meisjes op die leeftijd is niet altijd bevorderlijk, het is een vaststelling). Maar hoe was nu het concert want ik ben een ‘beetje’ afgeweken van het onderwerp…

Coronation Anthems: gekroond of/en bekroond

We kennen deze prachtige feestmuziek van Georg Friedrich Händel (de Duitser die Engelsman werd om den brode en zich Georg Frederic Handel ging noemen). Muziek die past bij hoofden die een kroon moeten gaan dragen. Een koninklijk concert dat koor en orkest eerder brachten in Nederland ter gelegenheid van het nieuwe koningschap van koning Willem-Alexander. Trompetten mogen niet ontbreken en mochten zeker in Händels tijd niet ontbreken op een dergelijke plechtigheid. Het concert begon dan ook met een Intrada van Händels eerste trompettist en leeftijdsgenoot Valentine Snow (1685-1759). Beide heren zagen het leven in hetzelfde jaar en verlieten het ook in hetzelfde jaar. De natuurtrompetten klonken in deze intrada nog niet optimaal, de instrumenten hadden nog last van de temperatuur. Jammer dat ze niet eerste werden ingespeeld want er waren te veel uitschuivertjes. De begeleidende pauken waren daarentegen fenomenaal overtuigend goed (Jan Hyulebroeck). Tijd voor zang en orkest!

Energie

De vier geprogrammeerde Coronation Anthems werden energierijk uitgevoerd. Koor en orkest stonden stevig in de schoenen voor muziek die je alleen maar vrolijk kan maken. Opwekkend en in de koude bizarre lente van dit jaar kreeg het publiek een écht lentegevoel met al die ontluikende kleuren en geuren die de muziek in zich draagt en die voortreffelijk werd vertolkt. Het is muziek voor iedereen, gecomponeerd door een genie die wist hoe het volk te verheffen en zijn geniaal verhaal te doen begrijpen.  Als dan een dirigent voor een alweer uitmuntend orkest en meer dan geëngageerd jubelend koor staat, die zeer goed Händels boodschap begrijpt en met verve de muzikanten aanport, dan kan het niet anders of het publiek is meer dan in zijn nopjes en zo ook …  een recensent. Om het concert helemaal af te maken, werd ook nog een van die opwekkende, vriendelijke orgelconcerto’s van Händel uitgevoerd door het Euterpe Baroque Consort met aan het orgel Bart Rodyns die met een brede glimlach aan het instrument zat. Musiceren met vreugde: het streelt je gevoelens.

De algemene muzikaliteit vervolmaakte de energie die als een rode draad door het concert liep. Ja, de knapen mogen trots zijn op hun mooi prestatie, hun ouders, broers, zussen, familie en vrienden evenzeer en zo ook het publiek maar ook en vooral al diegenen die het mogelijk maken dat dit koor, bijna 85 jaar jong, nog steeds springlevend is en de toekomst met volle hoop tegemoet ziet. Doe ze verder, nog vele, vele jaren !