Symfonieorkest Continuo is het alumni- en personeelsorkest van de Ugent. Het staat naast het Gents Universitair Symfonieorkest (GUSO), dat vooral uit studenten bestaat. Met ruim tienduizend werknemers is de Ugent niet alleen de grootste werkgever van de stad, ze houdt ook verschillende orkesten in stand, naast een koor en een harmonieorkest. Op 27 en 28 januari speelden ze in de Gentse Miryzaal een concert vol chemie. De titel “Contiuo Breaks Bad” verwijst naar de tv-serie “Breaking Bad”, waarin een chemieleraar een drugslabo opstart. Chemie is het bindmiddel van de muziek en de uitvoerders. Componist Ward De Jonghe, wiens concert voor slagwerk en in wereldpremière klinkt, is een chemicus. Dirigent Kevin Hendrickx is chemicus. Alexander Borodin, wiens tweede symfonie we na de pauze horen, was heel zijn leven meer chemicus dan musicus.
Beginnen doen ze met Mozart, ouverture Don Giovanni. Dirigent Hendrickx is een vakman die zijn troepen goed samen houdt, maar het had toch wat pittiger en sneller gekund. Bijna andante i.p.v. allegro, klinkt Don Giovanni hier. Alsof hij maar wat achter de vrouwen aan wandelt, het libido op een laag pitje. De strijkers klinken in deze concertzaal wat ijl, zonder de warme ronde toon van een professioneel orkest. Dat doet niets af aan de dynamiek, de speelvreugde die op de gezichten te lezen is.
Heeft u ooit gehoord van de Amerikaanse componist Peter Schickele? Een grapjas met een diploma van de Julliard School op zak. In eine kleine Nichtmusik maakt hij van Mozarts bekende serenade een pastiche, waar hij thema’s van Beethoven, Rachmaninov, Shostakovitch, Tschaikovsky of Liszt doorheen weeft. Luchtig, geestig, maar ook verdomd knap. Het orkest komt op dreef.
Ward De Jonghe is behalve chemicus vooral ook een jonge componist die al heel wat prijzen en onderscheidingen heeft behaald. In 2020 nog werd hij geselecteerd in de SOV Composers’ Academy. Concerti voor slagwerk en orkest zijn zeldzaam en had ik er nog nooit één gehoord. Se/Fe heeft hij voor zijn vriend slagwerker Wim Pelgrims geschreven, met wie hij samen in het ensemble Nemø speelt. Se en Fe verwijzen naar chemische elementen, Se staat voor selenium, Fe voor ijzer. Zoals ook al in zijn orkestwerk Ansatz was te horen, schept De Jonghe een fascinerende klankwereld, statische muziek die klankmassa’s combineert met slagwerkkunsten die alles uit de kleine en grote trommels en pauken slaan, die voor het orkest staan opgesteld. Als een chemicus gaat De Jonghe op zoek naar ongewone diffuse klanken. Vijftig tinten ruis. Slagwerk is in dit werk niet alleen slaan, maar ook wrijven, krassen en schrapen op het vel. Wie denkt dat je met een strijkstok enkel op de snaren kan strijken, heeft het mis. Hij laat de strijkers op de krul en op het hout van hun violen strijken. Dat geeft het geluid van zachte wind. Wanneer we van Se naar Fe, van selenium naar ijzer gaan slaat Wim Pelgrims erop los, alsof hij onderaardse geesten wil opwekken, het ijzer smeden nu het heet is.
Na de pauze eindelijk wat romantiek in de concertzaal. Borodins Tweede wordt wel vaker gespeeld. Het heeft een ruw Slavisch karakter waarmee de musici beter voor de dag komen dan met de altijd delicate Mozart. Je ziet hoe de dirigent ze aanvuurt in de wilde passages, waarin we in het diepe, warme Rusland van de tsaren zijn beland.
Er hing chemie in de zaal en op het podium. Met het concept “Continuo Breaks Bad” heeft het orkest opnieuw een straf staaltje public relations afgeleverd. Niet zomaar een programma, maar met Conituo heb je ook altijd een concerten met een totaalconcept, een Leitmotiv, waarbij ook een mooi uitgebreid programmaboekje is gedrukt. Dat kom je niet zo vaak tegen in de concertzaal.
