Vorige zondag had in Rataplan de twaalfde sessie plaats van een reeks van vijftien “Cole Porter sessions” met bas-bariton Wilfried Van den Brande en pianist Dirk Baert. De concerten maken deel uit van het “levenswerk” waarmee de zanger al enkele jaren bezig is en in maart dit jaar ook zijn doctoraat verdedigt.

Vorige zondag had in Rataplan de twaalfde sessie plaats van een reeks van vijftien “Cole Porter sessions” met bas-bariton Wilfried Van den Brande en pianist Dirk Baert. De concerten maken deel uit van het “levenswerk” waarmee de zanger al enkele jaren bezig is en in maart dit jaar ook zijn doctoraat verdedigt.

De Cole Porter sessies zijn weliswaar chronologisch geordend, maar ook zodanig opgevat dat elk optreden een afgewerkt geheel vormt. De luisteraar kan dus op elk moment invallen. Maar in Rataplan bestaat ondertussen een groot deel van het publiek uit trouwe bezoekers, wat aan deze concerten een aparte en sympathieke sfeer geeft.

Heikele jaren

In deze twaalfde sessie, getiteld Let's not talk about love, was Van den Brande bij de moeilijke jaren '40 aanbeland, met vooral de jaren '43 tot '46 als heikel te behandelen jaren. Niet alleen omwille van de oorlogsjaren – met de aanval op Pearl Harbor in 1941 was ook Amerika betrokken geraakt bij de Tweede Wereldoorlog – maar vooral omdat Porter te kampen krijgt met producers die hem het leven zuur maken en met critici die de musicals uit die jaren de grond in boren. De songs die Porter in die jaren componeert doorleven problematische peripetieën, moeten vechten voor hun overleven en verdwijnen soms zelfs in diepe laden van bibliotheken.

Het bijzonder interessante aan deze reeks concerten is dat Van den Brande niet alleen zingt, maar ook telkens bij de songs context en achtergrond geeft. Hij verhult hierbij niets van al de problemen waarmee Porter te kampen had, maar verdedigt uiteraard zijn “held” en maakt duidelijk dat de critici van toen in bepaalde gevallen niet alleen subjectief of uit eigenbelang oordeelden, maar het vooral niet altijd bij het rechte eind hadden. Waarvan hij dan akte geeft met zijn vertolking van de song.

Gelijkgezinden

Die vertolking doet hij met zoveel innerlijke en toch spontane overtuiging dat je als toehoorder meeleeft en geniet. Zijn volle basstem kleurt nu eens melancholisch-sentimenteel of zo je wil blue, dan weer klinkt ze met panache en dansend. Hij kan zowel de ernst en treurnis als de humor tot uiting brengen en zeker de ironie die geregeld in de songs verborgen zit. Zijn pianist Dirk Baert is een perfect gelijkgezinde en laat de muziek gepast emotioneel of swingend klinken. Heerlijk.

Bovendien is er met foto’s uit de periode gezorgd voor gepaste achtergrondillustraties – een projectie van de hand van Simon Van den Brande – zodat de voorstellingen als het ware een bloemlezing zijn van de musical- en filmwereld uit de jaren die behandeld worden. Op deze manier passeren zowel Clark Gable als Igor Stravinsky de fotorevue en is het concert als het ware een opfrissing van het artistieke leven van de behandelde periode, zonder pedant te zijn.

Cole Porter Festival

Er zijn nog drie sessies te gaan: telkens op zondagnamiddag en in Rataplan, de sfeervol gerestaureerde zaal in Borgerhout op een boogscheut van de ondertussen legendarische Roma. Het volgende concert is op 16 februari. En van 13 tot 15 maart staat er in het kader van de vijftigste verjaardag van het overlijden van Cole Porter een heus Cole Porter Festival in het Concertgebouw Brugge geprogrammeerd, waar (uiteraard) ook Wilfried Van den Brande optreedt.

Ik verwijs ten slotte nog graag naar de cd-box die ik voor Klassiek Centraal in november 2011 recenseerde: A Tribute to Cole Porter. Een heerlijk album, ook voor niet fervente fans van het genre. Een bijdrage tot het nog te veel miskende muzikale erfgoed van Amerika's jaren '30 en '40 en een schitterende hommage aan een "Amerikaans icoon en wereldburger".