Tijdens het voorbije weekend (14/15.8.’21) kon talent van eigen bodem, naast Europese topacts, hun kunsten tonen tijdens de vierde editie van het Leuvense circusfestival CIRKL, een initiatief van CIRKLABO EN 30CC.
Ook het onvolprezen Circus Ronaldo was van de partij met de voorstelling ‘Sono Io’, Italiaans voor ‘Ben ik dat?’. De oudere generatie introduceert de jongere. Ze proberen elkaar naar de kroon te steken: groot, groter, grootst. Hun liefde voor elkaar is licht en vrolijk met zachtaardige gestes en gebaren. De toekomst van Pepijn Ronaldo was al lang uitgestippeld, in de voetsporen van zijn grootvader en vader treden. De familietraditie verder zetten. De jonge generatie groeide op in een stimulerende omgeving en wil ook schitteren. Een ambitie die zich ontwikkelde en werkelijkheid wordt. In de luwte werden zijn muzikale en acrobatische vaardigheden aangescherpt en ontwikkeld.
Arte povera
Bij het betreden van hun circustent ervaar je telkens weer een stuk nostalgie. Geen glamour en glitter, maar teruggrijpen naar de eenvoud en soberheid: arte povera. Het publiek zit in een halve cirkel rond het podium. De eerste indruk: een archaïsch scènebeeld, met het pittoreske en de eenvoud van straattheater. Aan enkele waslijnen hangt de was te drogen. Een 4-tal vergeelde lakens vormen de coulissen. Qua sfeerbeeld roept het beelden op van de magistrale film ‘La Strada’ uit 1954 van Frederico Fellini. Eindregie: Frank Van Laecke.
Alles lijkt à l’improviste neergezet: een oude hutkoffer, een cilinder, een gettoblaster, een buffetpiano, een oud bad waarin Danny Ronaldo zich verfrist en ondertussen de afwas en was doet. Spaarzaamheid en inventiviteit troef. Je ondergaat de voorstelling als een traag stromende rivier: relaxed, ontspannen. Het is even afkicken van de snelheid van de wereld daarbuiten en je laten meedrijven. Danny Ronaldo zoekt op zijn duizendste gemak op de gettoblaster naar een opname van een vroeger optreden en geniet gelukzalig na van het succes. Dan verschijnt zijn zoon ten tonele, gepakt en gezakt, terug van weggeweest. In een brabbeltaaltje, waar al eens enkele Italiaanse woorden doorheen schemeren, legt de vader uit hoe hij zijn zoon zag opgroeien. Uit huis ging om de wereld verkennen en nu terug is.
Een twee-eenheid
Met een kinderlijke verwondering kijk je de voorstelling uit. Compleet in de ban van de capriolen van vader Danny en zoon Pepijn, het sublieme spel en de sprankelende vondsten. Hun inleving is zo puur als de glimlach van een kind. Zo rijk als de opbollende buik van een zwangere vrouw. Twee generaties meten zich aan elkaar. Spielerei van A tot Z. Niet altijd vanzelfsprekend, maar allemaal zo juist in dosering, expressie, gevoeligheid…
Dit avondvullend stuk is geconstrueerd rond verschillende genres: muziek, acrobatie. Vader en zoon zijn dominant op de scène aanwezig. Hun vakmanschap is verbluffend. Een twee-eenheid. Als een Siamese tweeling zijn ze onlosmakelijk met elkaar verbonden, gevoed door dezelfde navelstreng der verbeelding. De vader wil zijn zoon imponeren en demonstreert wat hij allemaal met één hoed kan. Er komt ook heel wat zelfrelativering om de hoek kijken. De truc lukt niet meer en achter de rug van vader redt de zoon het spektakel. Dan probeert hij met drie hoeden. Ook dat loopt in het honderd. Terwijl de vader zich even verwijdert, lukt de act zonder problemen bij de zoon.
Er ligt een symboliek onder: de afwisseling van de wacht. Ze spelen quatre-mains op de piano, omdat er zogezegd een noot ontbreekt wordt er een mini-piano naast geplaatst en speelt papa de hoge noot. Toont vader zijn evenwichtskunsten op de cilinder met een stoel erboven, terwijl hij borden de lucht ingooit, zoonlief ‘la nueva generación’ plaatst er de hele piano bovenop. Met wat hulp van zijn vader brengt hij het logge gevaarte in evenwicht. Als multi-instrumentalisten meten ze zich ook aan elkaar met alle mogelijke koperen blaasinstrumenten en persen er vol rivaliteit om beurten de hoogste en laagste noot uit. De jongste kan dat zelfs als hij zijn instrument op de grond legt en vanuit handstand. Pepijn klampt zich vast aan een contrabas die zijn vader helemaal tot in de nok van het circus trekt en haalt er halsbrekende toeren uit!
Vader en zoon etaleren levenswijsheid en het kwikzilverachtige aanpassingsvermogen van een nar. Twee veelzijdige kunstenaars met veel liefde en respect voor elkaar en het unieke vak van circusartiest, de uitzonderlijke gave om zich in te leven en elkaars act te versterken.
“Sono Io” is een voorstelling die je als een warme jas omsluit. Met een voldaan en tintelend gevoel ga je na afloop huiswaarts. Een ervaring rijker, die je als een waardevol kleinood in het foedraal van je herinnering opbergt.
- WAT: Sono io
- WIE: Circus Ronaldo, vader Danny en zoon Pepijn – eindregie: Frank Van Laecke
- WAAR & WANNEER: info via Frans Brood Productions
- BEELDMATERIAAL: © Frauke Verreyde, © Joke Van Den Heuvel
