Bach imponeert en verleidt iedereen met zijn muziek. Voor choreografen is zijn oeuvre sowieso gaaf en inspirerend materiaal. Bach werkte een groot deel van zijn leven als hofcomponist voor de prins van Köthen die graag uitpakte met grote dansfeesten en bals.
In zijn nalatenschap vind je dan ook heel wat gigues, sarabandes, allemandes en andere dansritmes. Vandaar de aantrekkingskracht. Maar niet alleen die dansante rimes werken inspirerend. Onze eigenste Anne Teresa De Keersmaeker creëerde choreografieën op zijn Goldbergvariaties en cellosuites.
Enkele eeuwen later
Jacques Brel, singer/songwriter was een enfant terrible die de goegemeente graag tegen de haren instreek. Hij was een straffe taalkunstenaar en componist. Zijn beroemde repertoire is ook bestand tegen de erosie van de tijd.
Een van zijn bekende oneliners is: ‘Le talent c’est d’avoir envie.” Dat is ook wat choreograaf en danser Michael Lazic van het Antwerpse danscollectief cie M.E.S.S. voortstuwt. In Bach & Brel slaat hij een brug tussen deze twee giganten in een creatieve associatie en choreografische omhelzing. Het is een zoektocht naar ongewone combinaties, een vervagende lijn tussen lichaam en stem, beeld, ritme en betekenis.
Scènebeeld
Bij het binnenkomen van de zaal, langs de zijwanden verlicht met rode spots (de kleur van de liefde en passie) zie je een wit matras liggen, een contrasterende vlek op de zwarte ondergrond en aan de zijkant een oud ijzeren ledikant. Achteraan links en rechts op een verhoog positioneert zich de celliste Herlinde Verheyden en later in de voorstelling de mezzosopraan Maria Eichler, aan de andere kant zanger en gitarist Cédric Van Caillie.
Associaties
Video animatie : Gitte Le Bruyn
Het repertoire van beide componisten ligt wel mijlenver uit elkaar waardoor het geheel een fragmentarische opbouw krijgt. Choreograaf Lazic zoekt naar een fysieke en visuele vertaling van associaties en beelden. De voorstelling start met een interviewfragment van Brel. In het programmaboekje staat te lezen: “In de voorstelling Bach & Brel vinden onmogelijke en herkenbare ontmoetingen plaats tussen stervelingen en onsterfelijke mythes.” Niets heeft evenwel een duidelijk narratief karakter. Wat krijgen we te zien? De zoektocht naar liefde, de huidhonger van mensen, de afwijzing en de mentale weerbots. Ontreddering, vertwijfeling… Het zoeken naar het ideale beeld van een partner, de fiasco’s, alle mogelijke gevoelens worden aangeraakt. Uit het geheel spreekt onmacht en een zekere tendresse. Op de dansvloer Elles Grzybek, Bianka Fucsko en danser/choreograaf Michael Lazic. Er zijn mooie en inventieve beelden. Het matras is de scheidingsmuur tussen twee geliefden. Zand glijdt als de tijd door de vingers. In de dans veel repetitieve bewegingen, een tangofragment, om de as ronddraaiend als derwisjen. Het is kijken naar een ruimtelijke exploratie. De herhalingen en de wisselende patronen hebben vaak iets van een roes. Cédric Van Caillie zingt enkele liederen van Brel: waaronder Marieke, Mijn vlakke land, Ne me quite pas. Het is of je Brel zelf bezig hoort. Toch geeft hij aan zijn vertolking een eigen idioom. Prachtig zijn de cellosuites van Bach en het onvolprezen en aangrijpende ‘Erbarme dich’ uit zijn Mattheus Passion. Mezzosopraan Maria Eichler is een gedroomde vertolkster. Muziek die tot het collectieve geheugen behoort. De sublieme kracht van schoonheid en muziek.
Lazic observeert de mens in zijn verhoudingen, verlangens maar ook angsten. Op de scene staat ontegenzeggelijk een collectief van klasbakken met een rijk curriculum, toch blijf je door de versnippering enigszins op je honger zitten.
- WAAR & WANNEER: Zuiderpershuis Antwerpen, zaterdag 28 aug. ‘21
- MUZIEK: Bach & Brel
- MUSICI / ZANGERS: Herlinde Verheyden, Maria Eichler, Cédric Van Caillie
- DANSERS: danser/chreograaf Michael Lazic, Elles Grzybek, Bianka Fucsko
