Het succesrijke seizoen van Ballet Vlaanderen wordt afgesloten met creaties uit eigen rangen. Opvoeringen in de thuishaven op het Eilandje, dé hippe en arty plek in Antwerpen. Niet alleen een tempel, maar tegelijkertijd een laboratorium van de dans.
Het wordt zo stilaan een traditie. De dansers werden voor de twaalfde maal op rij uitgenodigd om zich op het terrein van de choreografie te wagen. Ook Sidi Larbi Cherkaoui hecht er belang aan jong talent kansen te bieden om zich te ontwikkelen en te presenteren. Immers, iedere generatie legt de kiemen voor een volgende.
Niettegenstaande een superdruk seizoen lieten de dansers zich niet onbetuigd. Dergelijke uitdaging geeft extra energie en inspiratie. De belangstelling was zo groot dat men besliste de rijke oogst op te splitsen in 2 avonden. De dansers gingen aan de slag met een groot mentaal zelfvertrouwen. De leeftijd van deze choreografen in spe schommelt rond de dertig. Ze beschikken dus over heel wat danservaring. Stijlen werden aan elkaar gelinkt en gematched bij de gratie van de vernieuwing en het voortdurende spel tussen behoud van het goede en ruimte voor het nieuwe. Het wonderlijke samenspel van muziek en dans, adem die beweging wordt. Als choreograaf moet je de muziek aanvoelen, er in meegaan of er net tegenin gaan.
‘Choreolab#12’, een uitnodiging om te genieten van de rijkdom en diversiteit van dans in een kleurrijk boeket van aanvoelen, smaken en voorkeuren.
Juliano Nunes ‘Back forward back’
Deze Braziliaan ging bij Einsteins’ relativiteitstheorie te rade en distilleerde er de mogelijkheid tot tijdreizen uit. De muziek van Franz Liszt, 6 Consolations S172, nr.3 wordt bij wijlen gesampeld waardoor een sterk vervreemdend effect ontstaat. Het doek gaat open, twee goud belichte gesculpteerde lichamen, tegen een zwarte achtergrond. Twee uitmuntende dansers: Alexander Burton en Juliano Nunes zelf creëren een intens duet in vaak spiegelende beelden, ondergedompeld in de archaïsche kracht van beweging. Een twee-eenheid, de interactie tussen de lichamen in een perfecte combinatie. De choreografie balanceert op de messcherpe grens van aantrekken en afstoten. Veel figuren roepen beelden bij mij op van muurschilderingen, fresco’s van Romeinse krijgers. Knap werk.
Juliano Nunes werd als choreograaf geselecteerd met ‘Black forward back’ voor The International Competition for Choreographers ‘Choreography 31’ in Hannover.
Laurie McSherry-Gray ‘Discoverography’
Een van de weinige choreografieën van de avond met diepe wortels in het klassiek repertoire. De belichting van de verschillende fragmenten verdient een woord van lof. Die is telkens zeer suggestief, uiterst secuur uitgewerkt en bepaalt mee de sfeer. Compleet in tegenstelling met de eerste choreografie staan de vier dansers: Fiona McGee, Anastasia Paschali, Daniel Demenech en Mikio Kato, vier donkere silhouetten, tegen een heldere fond. Een voor een maken ze zich ervan los en treden in het licht. De complexiteit van de klassieke training heeft hem sterk geïnspireerd met een gevarieerd arsenaal aan klassieke balletbewegingen: de ballerina’s op pointes, sprongen, lifts. Mc Sherry-Grey haalt alles uit de kast. Een romantische, verfijnde choreografie op muziek van Max Bruch.
Nini de Vet ‘Midnight Teaparty’
‘Midnight Teaparty’ was geconcipieerd als een stuk gebaseerd op het gedicht ‘Ghost’ van Emilie Autumn. Het was zoeken naar de uiteindelijke vorm. Thee en de verleiding van taartjes maakt de hoofdmoot uit van deze crazy fantasie. De nacht is weerspiegeld in de tutu van de danseressen.: Maria Seletskaja en Aiko Tanaka. Op het hoofd dragen ze gekke hoedjes in de vorm van theekopjes. Verder aan het werk Laurie McSherry-Gray, Juliano Nunes en James Waddell. Ze gooien zich in dit speelse, absurde verhaal met een hoek af.
Virginia Hendricksen ‘The Future Past’
Deze half-soliste staat op een keerpunt in haar carrière. Het was haar laatste seizoen als danseres. Dit seizoen nam ze al enkele choreografische assistenties op zich, wat ze ook volgend seizoen bij Ballet Vlaanderen zal blijven doen. Deze carrièreswitch werkte inspirerend. Haar choreografie gaat over tijd, herinneringen en de toekomst. Alle aanwezige talent werd aangeboord. Nancy Osbaldeston danste dit seizoen grote partijen maar stelt zich hier heel dienend op. Samen met Lara Fransen wordt ze ingeschakeld als zangeres voor de song ‘Only We Know’, aan de piano begeleid door Albina Skviriskaya. Lied dat ijl zijn weg zoekt in de ruimte. Een danspartij doordrongen van nostalgie. Zich letterlijk en figuurlijk wentelen in het verleden. Deze vlinderlichte choreografe wordt gestalte gegeven door Joëlle Auspert, Juliet Burnett, Nicola Wills en Teun Van Roosmalen.
Raymond Pinto ‘Dredge’
Tijd is volgens Pinto de vierde dimensie van dansen. De toeschouwer wordt tijdens het changement door een geluid onbewust al in het verhaal getrokken. Het is even raden wat het precies is. Het openingsbeeld is vrij impressionant en intrigerend. Het podium is een peilloos zwart gat. Een donkere, rokerige ruimte links voor doorsneden door een kolom. Bovenaan hangt een elektrische klok die aftelt. De tijd tikt onverstoord verder. Pinto neemt het publiek mee in een heel ander universum. Danstechnisch houdt hij het heel sober. De dansers stappen en hollen over de scène in een geordende chaos. In hun bewegingen zitten zekere tics. Hij definieert de ruimte, louter door de duur van de gebeurtenissen te controleren. Het doek valt als de klok op nul staat. Een bezwerend en psychedelisch ritueel.
Jonas Vlerick ‘Solar Industries’
De Bruggeling Jonas Vlerick maakte tot 2016 deel uit van het gezelschap Ballet Vlaanderen. Sinds 2017 is hij voltijds choreograaf. Op de bombastische muziek van Clint Mansell laat hij de dansers flirten met thema’s zoals het ontstaan van sterrenstelsels en zwaartekracht. Op scène ontstaat een draaikolk van energetische patronen waarin alle bewegingen continu ineenhaken en uitmonden in een ononderbroken fascinerende bewegingsstroom. De bewegingstaal is gedetailleerd en fysiek zwaar om uit te voeren met veel accenten voor articulatie en de precisie van het lichaam. Bijzonder sterk zijn de mannensequenties met Brent Daneels, Daniel Demenech, Hector Ferrer, Mikio Kato, Laurie McSherry-Gray en Enrico Vanroose. Wat uiteraard geen afbreuk doet aan de prestaties van de ballerina’s Lara Fransen, Ruka Nakagawa, Emmi Pennanen en Shelby Williams.
Claudio Cangialosi ‘Agr8 2morrow’
Choreolab#12 eindigde in crescendo. Voor de afsluiter van dit eerste luik put Claudio Cangialosi uit de levensverhalen van zijn dansers: wat er in hun verleden gebeurd is en wat hen maakt tot de personen die ze vandaag zijn. Wat ze verwachten van de maatschappij van morgen en wat zijn de verwachtingen van diezelfde maatschappij van hen. De dansers bewegen bijna uitsluitend op het ritme van woorden, van verhalen. Hij zet stem en lichaam samen in beweging. Taal wordt materie in een rollercoaster van emoties. Muziek is summier aanwezig. Dat maakt het bijzonder intrigerend. Boven de dansers worden de gezichten van de vertellers geprojecteerd. Cangialosi put uit diverse stijlen. De bewegingstaal is vaak repetitief.
Wie opviel was Juliano Nunes. Hij stond in verschillende choreografieën van zijn collega’s en leverde telkens een fantastische prestatie.
Het verwachtingspatroon werd tijdens dit avondvullend spektakel dat de verscheidenheid van dans en veelzijdigheid van de dansers viert, helemaal ingelost. Persoonlijk vond ik het een van de betere, zoniet de sterkste editie.
Het wordt voor het publiek kiezen tussen voornoemde choreografieën of ‘Hana’ choreografie Hector Ferrer; “As you like it’ Acacia Schachte, ‘Captain of the Claering’ Nicola Wills, ‘Entr’acte’ Nancy Osbaldeston, ‘Mononoke’ Sidi Larbi Cherkaoui, ‘Nort’ Emmi Pennanen en ‘Late Night Tales’ van Drew Jacoby.
Nog te zien t/m 30 juni.
- WAT: Choreolab#12
- WIE: Ballet Vlaanderen
- WAAR: Het Eilandje, Antwerpen
- GEZIENE VOORSTELLING: woensdag 22 juni 2017
- FOTO’s: © Filip Van Roe
De dansers
De choreografen
