**** Op haar nieuwste cd verwent Marie-Nicole Lemieux ons met een selecte keuze liederen waarin haar warme stem in al haar pracht tot haar recht komt. Hoewel ze ondertussen een ruim repertoire van opera in diverse stijlen beheerst, blijft ze ook de lyrische kwaliteit van haar stem koesteren. Waarvan akte op deze cd.
**** Op haar nieuwste cd verwent Marie-Nicole Lemieux ons met een selecte keuze liederen waarin haar warme stem in al haar pracht tot haar recht komt. Hoewel ze ondertussen een ruim repertoire van opera in diverse stijlen beheerst, blijft ze ook de lyrische kwaliteit van haar stem koesteren. Waarvan akte op deze cd.
De dramatische partijen van Vivaldi, Händel en Rossini die ze met verve vertolkt, schaden (voorlopig) haar talent niet om met aangepaste stem en juiste stijl het “kleine” genre te zingen. Het programma bevat enkele aangename verrassingen, zoals de drie liederen van onze landgenoot Guillaume Lekeu, waarmee het recital inzet, en mélodies van Charles Koechlin. Lekeu schreef zelf de teksten van de liederen. Het is subtiele poëzie waarin Lemieux meteen het palet aan emoties in haar stem illustreert. Er is een band met het laatste werk op de cd van Ernest Chausson. Die was gecharmeerd door de versie van Lekeu’s Nocturne voor strijkkwartet en baseerde zich daarop voor de kwartetversie van Chanson perpétuelle, dat hij origineel voor orkest geschreven had. Ook in Koechlin genieten we van de weelde van Lemieux’ stem. De hoge noten zijn mooi, ze klinkt sensueel en verzorgt de tekstexpressie zo gedetailleerd dat het “décoiffée” van de heimelijke liefdesnacht nog als een “guilty pleasure” in de stem klinkt, en de “caprices” van de frivole maan in “lune” te horen zijn.
In de liederen van Sergei Rachmaninov trekt Lemieux het diepere register open en zingt in meer dramatische stijl. Jammer dat ze ook in Chanson perpétuelle van Chausson de pure melancholie ontsiert door lichte dramatiek in de stem. Dit is zo’n intiem lied dat zelfs een tikkeltje drama te veel is. De verfijnde begeleiding van het Quatuor Psophos lijdt onder de vurigheid van haar vertolking. Het is de enige detailkritiek bij een schitterende cd, want er is ook nog de heerlijke Roger Vignoles. Ik heb de indruk dat hij hier zichzelf in lyriek en tederheid overtreft. Een ideale smaakmaker voor het concert dat Marie-Nicole Lemieux op 2 maart 2015 met Roger Vignoles en met grotendeels hetzelfde programma in de Munt geeft.
