Joseph Haydn hield er niet alleen van om zijn publiek te verrassen, hij hield er ook van om te lachen,” schrijft Christian Moritz-Bauer in de inleiding van dit zestiende deel van de complete Haydn symfonie-opname uit 2032. Neem bijvoorbeeld het valse einde van Symfonie nr. 90, gecomponeerd in 1788: de muziek lijkt het laatste akkoord te hebben bereikt, maar na een pauze wordt het deel hervat en eindigt met een krachtige coda. Een ander voorbeeld van Haydns ondeugende humor is het beroemde Andante “met de paukenroffel”, dat de “verrassing” vormt van Symfonie nr. 94, een fortissimo akkoord bedoeld om luisteraars wakker te schudden die tegen het einde van zijn concerti in slaap waren gevallen… In dit deel, dat zich richt op humor, brengt Giovanni Antonini hulde aan een van Haydns grote bewonderaars, Gioachino Rossini, door de sprankelende openingssymfonie van La scala di seta (De zijden ladder), een eenakter uit 1812, op te nemen.