Minder dan een jaar na de release van zijn opname van Schuberts Impromptus (BIS-2614), presenteert Ronald Brautigam nu twee van Franz Schuberts late meesterwerken, de Sonates D 959 en D 960, hier gespeeld op een fortepiano gebouwd door Paul McNulty naar een instrument van de Weense instrumentmaker Conrad Graf van rond 1819, dat vermoedelijk lijkt op het instrument waarop Schubert componeerde.
Hoewel het verleidelijk is om Schuberts laatste werken te zien als het testament van een ten dode opgeschreven kunstenaar die zijn einde voelde naderen, is de werkelijkheid heel anders: De componist toonde vitaliteit, optimisme en een enorm vermogen om te werken. Zijn laatste twee sonates laten ook zien dat hij een nieuw stilistisch en formeel niveau had bereikt, nadat hij zich met succes had losgemaakt van het Beethoveniaanse model. Deze sonates hadden veel tijd nodig om zich te vestigen, niet in de laatste plaats vanwege hun lengte, waar muziekliefhebbers en pianisten zich aanvankelijk zorgen over maakten. Tegenwoordig worden ze beschouwd als Schuberts beste werken, naast andere werken uit de laatste jaren van zijn leven, zoals het Strijkkwintet in C-groot en de liederencyclus Winterreise.