Het fenomeen melodie hield Helmut Lachenmann heel lang bezig. Toen hij eind jaren vijftig in Venetië ging studeren, ontmoette hij Luigi Nono, een leraar die streng aandrong op een kritisch reflectieve benadering van muzikaal materiaal. Nono had bezwaar gemaakt tegen elk spoor van lineaire progressie in Lachenmanns compositieschetsen als een “tonale cel”, als een melodisch object dat werd gezien als een toevlucht tot een romantiserende toontaal die moest worden overwonnen. De aanzet tot de partituur van My Melodies kwam van een repetitie van Lachenmanns opera Das Mädchen mit den Schwefelhölzern in Madrid in 2008: acht hoorns die een homogeen en tegelijkertijd complex instrument vormden. De première vond tien jaar later plaats. In vergelijking met die première werd My Melodies tot 2023 uitgebreid met 77 maten, waarbij Lachenmann putte uit extra schetsmateriaal. Het komt zelden voor dat de componist zijn eigen stukken na de première verandert – maar de klankideeën voor de acht hoorns lijken hem te zijn bijgebleven. De bonustracks bieden korte fragmenten uit deze concertopname van My Melodies. Ze tonen karakteristieke passages van het werk en nodigen luisteraars uit om naar specifieke geluiden of sequenties te luisteren en zich vertrouwd te maken met Lachenmanns klankwereld.
