Manuel De Falla (1876-1946): Homenaje pour le Tombeau de Debussy
Albert Roussel (1869-1937): Segovia Op.29
Joaquín Turina (1882-1949): Fandanguillo Op.36, Sonate Op.61, Ráfaga Op.53, Hommage à Tárrega Op.69, Sevillana Op.29
Jacques Ibert (1890-1962): Ariette
Gian Francesco Malipiero (1882-1973): Preludio
Francis Poulenc (1899-1963): Sarabanda
Ottorino Respighi (1879-1936): Variazioni

De gitarist Antonino Ielo neemt zijn eerste album op met een verzameling werken voor solo gitaar uit het begin van de 20e eeuw, geschreven door componisten uit het Middellandse Zeegebied, waarvan allemaal geen gitaristen waren. Dit laatste detail is niet onbelangrijk: toen de gitaar, in het laatste kwart van de 18e eeuw, zijn morfologie met zes enkele snaren vestigde, werd zijn repertoire lange tijd gevoed door de exclusieve bijdrage van componisten die zelf uitmuntende virtuozen van dit instrument waren. Het is dan ook niet verwonderlijk dat Hector Berlioz in zijn Grand Traité d’instrumentation et d’orchestration modernes verklaarde dat het onmogelijk was om correct voor de gitaar te schrijven zonder het instrument te bespelen. De Franse componist bevestigde enkel een feit en vestigde een impliciet taboe, dat pas in de vroege jaren van de 20e eeuw zou worden overwonnen. Dit album legt een historisch moment vast – het begin van de 20e eeuw – waarin een reeks diep verweven fenomenen plaatsvond. Vermeldenswaardig is vooral het succes van de Spaanse gitarist Andrés Segovia, de komst van de gitaar in de belangrijkste concertzalen, en, tegelijkertijd, de ontdekking van dit instrument door uitstekende componisten die geen gitaristen waren.

Velen van hen, gesteund door Segovia zelf, ontkrachtten de categorische uitspraak van Berlioz. Ze verschaften de gitaar daarmee een repertoire dat eindelijk in staat was te concurreren met dat van andere instrumenten.