Samen met zijn orkest Parlando onderzoekt de jonge dirigent Ian Niederhoffer hoe muziek functioneerde als een middel voor cultureel verzet tegen censuur. De focus van zijn album ligt op componisten die te maken hadden met beperkingen in de Sovjet-Unie en het eerste werk op het album is Sjostakovitsj’ Adagio uit Lady Macbeth van Mtsensk, een werk dat werd gecensureerd na Stalins afkeuring. Dit wordt gevolgd door het Concertino voor viool en strijkorkest van Mieczyslaw Weinberg, een componist wiens carrière werd gekenmerkt door vervolging tijdens Stalins antikosmopolitische campagne, en Edvard Mirzoyans Symfonie voor strijkorkest en pauken, die een indrukwekkende getuigenis is van het voortbestaan van de Armeense cultuur ondanks de Sovjetrussificatie. Het motto van het Parlando orkest, “elk concert vertelt een verhaal”, wordt op dit album letterlijk genomen en aangevuld met drie tracks. Ian Niederhoffer geeft drie korte toelichtingen (in het Engels) bij elk stuk en gebruikt muzikale elementen om uit te leggen hoe de censuur ingreep in de composities.