Op 10 februari brachten Leonard Schreiber, viool, en Veronika Shoot, piano, een recital in het kader van Bozar Sundays in de Henry Leboeuf-zaal van het Paleis voor Schone Kunsten te Brussel. Deze Bozar Sundays bestaan uit een formule met of zonder ontbijt en daarna een concert om 11 uur.
Dit duo, tevens een koppel, hadden we reeds gehoord op 12 december 2011 in het kader van de reeks “Podium Jonge Musici” in deSingel te Antwerpen. Benieuwd hoe dat ze het ruim een jaar later vanaf zouden brengen.
Het optreden ving aan met de Sonate voor viool en piano nr. 3 opus 45 van Edvard Grieg. Het eerste deel begon heel passioneel en ging dan over in een lyrische passage waarin de uitvoerders een mooi vraag- en antwoordspel lieten horen. De violist was in het aller begin nog niet heel trefzeker wat de juiste toon betrof, maar had daar later geen last meer van en speelde met de nodige zwier. Het viel op dat de pianiste, in vergelijking met het vorige optreden van eind 2011, zekerder klonk en meer op de voorgrond trad wanneer dat vereist was.
Het tweede stuk, “Echoes of Silent Voices”, droeg de Vlaamse componist Dirk Brossé op aan de slachtoffers van de Holocaust. Hij schreef het na een gesprek met Leonard Schreiber waarin hij vernam dat diens grootvader geleden had in een concentratiekamp tijdens de tweede wereldoorlog. Brossé, vooral bekend voor zijn film- en musicalmuziek, weet hier een heel pakkende, melancholische en koude sfeer te creëren, verklankt door een klagende melodie van de violist.
Veel affiniteit had het paar ook met de vierdelige Sonate voor viool en piano nr. 2 in D opus 94 van Sergej Prokofiev, oorspronkelijk voor fluit en piano en op vraag van de beroemde violist David Oistrakh door de componist zelf bewerkt voor viool en piano. De muzikanten trokken alle registers open: van lyrisch naar vrolijk over melancholisch tot heftig en briljant. Zowel violist als pianiste speelden met volle overtuiging en verdienen alle lof voor deze uitvoering.
Als één van de bisnummers vertolkten ze nog Rêverie van Ladislav Shoot, vader van Veronika, en speciaal geschreven voor het paar. Zoals de titel suggereert, is het een dromerig stuk. Veel hoge noten en harmonischen moeten voor dat gevoel zorgen.
Conclusie: dit paar is nog gegroeid wat muzikaliteit en samenspel betreft, wat goed tot uiting kwam door de wondermooie akoestiek van de Henry Leboeuf-zaal, waarin zelfs intiem ensemblespel geen enkel probleem vormt.
