Verborgen achter vier, bijna doorzichtige ragfijne witte schermen stonden de vier muzikanten van Revue Blanche de toehoorders op te wachten. En toen hun optreden begon, op de fluittonen van Pan, kon je hen uit het duister ontwaren en al spelend herkennen als was het schaduwtheater: altviolist Kris Hellemans, harpiste Anouk Sturtewagen, fluitiste Caroline Peeters en sopraan Lore Binon.
Het is sinds hun oprichting de ongewone samenstelling van het gezelschap. En een ideale combinatie van door Debussy geliefde instrumenten om muziek van deze Fransman te brengen. Componist Wim Hendrickx bewerkte voor hen de pianosuite Six épigraphes antiques en Les Chansons de Bilitis van Debussy en voegde er afwisselend ook zijn eigen creaties aan toe, zijn Chansons secrètes. Maar er is in de voorstelling ook dans geïntegreerd. Eerst op videoscherm maar even later stapt choreografe en danseres Frauke Mariën als het ware in levende lijve, discreet en lenig, uit het witte doek. En wemelt en wriemelt ze zich sensueel als een zachte wind tussen het filigraan decor.
Er zit veel erotische lijfelijkheid op scène, soms ook gedubbeld op ’t videoscherm. Hoe kan het ook anders wanneer je het lesbisch poëem Bilitis van Pierre Louÿs uit 1894 dansend moet verbeelden : “Moi , je ne saurais vivre que nue. Mon amant, prends-moi comme je suis: sans robe, ni bijoux ni sandales, voici Bilitis toute seule». Haar dans is zo zuiver sensueel en sensueel zo zuiver. « Mes boucles flottent autour de moi, libres et rondes comme des plumes » en dat zie je op podium gebeuren. Het gedicht wordt deels gedeclameerd, deels gezongen. En naast de Debussy bewerkingen componeerde Wim Hendrickx ook zijn eigen “Chansons secrètes” en nog vier interludes voor elk van de solisten.
Meet Wim Hendrickx zich hier aan Debussy ? “ Ik heb iets met Debussy, ja, maar ik zou het toch bescheidener willen houden. Mij is gevraagd eerst die suite en de drie Bilitis-chansons van Debussy te bewerken voor het ensemble en gaandeweg is er dan gedacht : waarom ook niet iets doen met die oorspronkelijke, niet gecensureerde Bilitis teksten van Pierre Louÿs’ prozagedicht. En ik had al het gevoel dat mijn taal goed in die Franse traditie zit. En ja, je brengt twee componisten uit twee verschillende periodes samen, mét uiteraard stijlverschillen, maar je zit ook niet in twee werelden die helemaal niks met mekaar te maken hebben. Want er zit ook bij Debussy veel van dat oriëntalisme dat ook mij zo dierbaar is, dat in mijn werk zit en mij zo aantrekt. “
En die twee werelden vloeien dan ook tijdens de voorstelling in mekaar over. Revue Blanche speelt niet eerst Debussy en nadien Hendrickx. Nee, je krijgt voortdurend dat gevoel van vervlechting, alhoewel het publiek soms maar aarzelend door heeft wie wat geschreven heeft. Maar als Lore Binon aan haar interlude begint, vertolkt ze duidelijk het werk van een hedendaagse componist : haar stemgeluiden zijn hortende ademstoten, volkomen eenduidig met klacht van de lesbische Bilitis : “Si je pense à elle, ma gorge se dessèche”. Maar de stem van Binon zingt ook prachtige klanken in de nieuw gecomponeerde chansons. “Je zingt als het ware van een wit blad papier, zonder referentie, het maakt zo’n creatie natuurlijk heel interessant, er is meer werk aan, meer instuderen, het is nog nooit gezongen maar er is dus ook meer eigen inbreng” zegt ze. “Een voice zonder divatrekjes” stond recent over haar in de pers. Net zoals de andere solisten moet ook zij overigens als inspiciënt met de rekwisieten op het toneel omgaan. Dat de muzikanten zelf mee de elementen van het sobere decor verglijden geeft aan de hele enscenering een meditatieve rust. Hier is een kamermuziekensemble aan het werk met in zichzelf gekeerd en dit keer écht transparant muziektheater. En met een componist op zijn sterkst.
- WAT: Bilitis
- WIE: Revue Blanche – Lore Binon, sopraan; Kris Hellemans, altviool; Caroline Peeters,fluit en Anouk Sturtewagen, harp.
- WANNEER: 19 maart 2018
- WAAR: GC De Kroon, St. Agatha Berchem. Ook op 22 maart in de Bijloke in Gent
- Foto: ©Revue Blanche