Deze ‘Tour de France’ was een geslaagd huwelijk, ‘marriage’ om in de sfeer te blijven, tussen het klassiek Franse liedrepertoire pur sang en chanson. Parijs is dé stad van de liefde, dat sentiment was de rode draad doorheen het concert.
De beide sopranen Lissa Meyvis en Lisa Willems stelden een eigenzinnig programma samen. De artistieke energie stroomt volop. Ze kozen niet uitsluitend voor het breed gekende repertoire, maar ontsluiten ook minder gekend werk met tal van pareltjes. In de bitterzoete teksten, resoneert de liefde voor een persoon of de natuur. Klassiek pianist Lester Van Loock schikt zich in de dienende rol van begeleider die met een droge opmerking tussendoor voor de vrolijke noot zorgt. Twee maal brengt hij ook met transparantie, bravoure en meesterschap een pianosolo. Dit drietal voert het publiek mee in een wereld vol oorstrelende, heerlijke muziek.
Lisa Willems opent met een smachtend lied uit de belle époque van Erik Satie ‘Je te veux’. Aansluitend Lissa Meyvis met ‘La diva de l’empire’. Het stamt uit de café-concertperiode van Erik Satie, waarin hij pianist was bij het cabaret Le Chat noir. Hij schreef het voor Paulette Darty. Het is eenvoudig maar effectief van stijl en niet vrij van enkele frivoliteiten. Lissa Meyvis zingt met lijf en leden. Een expressieve lichaamstaal en mimiek die boekdelen spreekt. Ogen die kunnen verlokken en net zo goed vuur spuwen. Haar verleidingskunsten projecteert ze op enkele oudere heren. Zalig! Ze weet met het inkleuren van de charme en wispelturigheid van een diva het publiek helemaal voor zich in te palmen. Lisa Willems sluit aan met ‘Hymne à l’amour’ van Edith Piaf gebaseerd op een compositie van Schumann. Er zijn zo’n paar vertolkers met een grote eigenheid die je moeilijk kunt evenaren. Het donkere, doorleefde timbre van Piafs’ stem was uniek. Als sopraan die ballade interpreteren is een waagstuk en vond ik niet zo geslaagd. Terwijl Lissa Meyvis kiest voor ‘La vie en rose’ een van de bekendste liederen van la Môme Piaf. Meyvis verstaat de kunst om een lied naar zich toe te trekken, zich op een ongekunstelde en transparante manier eigen te maken en er de essentie uit te puren. Het zorgt voor een prachtig moment van verstilling. Dit doet ze ook met ‘La mer’ van Charles Trenet. Hij schreef de tekst al op 16-jarige leeftijd en componeerde er later een compositie rond. Samen met ‘La vie en rose’ van Edith Piaf zijn het de best verkochte Franse nummers aller tijden.
Na al het vocale werk, tijd voor Lester Van Loock. Hij koos voor ‘Arabesque nr. 1 ‘ van Claude Debussy. De naam verwijst naar lichtheid en versiering. Met bravoure qua inleving en spel legt hij de vertelkracht van Debussy bloot.
Lisa Willems pikt in met ‘Prose lyrique – De Rêve’ eveneens van Claude Debussy. Hij schreef zowel de tekst als de muziek en handelt over het ruisen van de bladeren. Vocaal/technisch een veeleisend lied. Vermits het programma de naam ‘Tour de France’ kreeg mocht een lied over een fiets niet ontbreken. Het oeuvre van Francis Poulenc is niet altijd even toegankelijk maar in ‘Fêtes galantes – Bicyclette’ laat hij toch een andere en meer pittige kant van zijn talent zien. Qua articulatie is het puur vuurwerk. Lisa Willems brengt tweemaal een impressionante vertolking.
Lissa Meyvis spreekt weer al haar acteertalent aan voor ‘La Coccinelle’ van George Bizet. Een man wil een meisje kussen maar wordt afgeleid door een lieveheersbeestje. Ze vertolkt dit als een ingénu, schalks en innemend. Lisa Willems koos voor de aria ‘Habanera’ uit de opera Carmen van Georges Bizet, gecomponeerd voor mezzo maar als sopraan brengt ze het er ook schitterend van af. Carmen dwingt liefde af. De hoge noten zijn indrukwekkend. De impact is zelfs dermate dat ik er een traantje moet bij wegpinken. Lissa Meyvis kiest voor uitdagende liederen en schakelt moeiteloos tussen stemmingen. Zo ook in ‘Les filles de Cadix’ van Léo Delibes. Met de begeleiding van piano én castagnettes komt de Spaanse sfeer helemaal tot zijn recht. Het eerste deel wordt afgesloten met het prachtige ‘Bloemenduet uit de opera Lakmé’ van Léo Delibes. Hun stemmen assimileren perfect.
Het tweede deel is niet puur Frans te noemen. Het is meer een netwerk van artiesten die ooit gestrand zijn in Frankrijk, en er voor een kortere of langere periode verbleven. Te beginnen met Kurt Weill. Lisa en Lissa vertolken ‘Youkali’. Nadat Weill uit nazi-Duitsland was ontsnapt, probeerde hij tijdens zijn twee jaar verblijf in Parijs succesvolle liedjes te schrijven. Lisa vertolkt ook nog het kordate ‘Je ne t’aime pas’ van Weill, evenals de wereldhit van Nana Mouskouri ‘Coucouroucoucou’. Lissa Meyvis koos dan weer voor een nummer van de Armeense zanger die in Frankrijk zijn tweede thuis vond: ‘Par gourmandise’‘ van Charles Aznavour. Die mix leidt tot boeiende, grappige, ontroerende en sfeervolle momenten.
Lester Van Loock exposeert weer zijn meesterschap in de ‘Tweede Hongaarse rapsodie’ uit een reeks van negentien Hongaarse Rapsodieën van Franz Liszt. Adembenemend en vervoerend om naar te kijken én luisteren. Lisa Willems gooit zich in het ‘Vilja Lied’ van Franz Léhar uit zijn operette “Die Lustige Witwe”. Een ander nummer uit de operette ‘Lippen Schweigen’ wordt op een fijnzinnige manier de seksuele aantrekkingskracht tussen de twee vrouwen uitgespeeld.
Lissa Meyvis brengt een aria uit de tragedie-opera Orpheus en Eurydice van Chistoph Willibald Gluck ‘J’ai perdu mon Eurydice’ ooit in het Frans vertaald. Met aansluitend Lisa Willems met een lied dat helemaal past in deze tijd van het jaar ‘Les feuilles mortes’ in 1946 geschreven door Jacques Prévert, muziek Joseph Kosma. Yves Montand maakte er een klassieker van. Lissa Meyvis waagt zich aan het lijflied van het zwarte icoon Josephine Baker ’J’ai deux amours’. Lisa sluit aan met ‘A Chloris’ van Reynaldo Hahn, een Franse componist, dirigent en muziekcriticus. Hij verhuisde op driejarige leeftijd vanuit Venezuela naar Frankrijk.
In de laatste lijn pakt Lissa Meyvis uit met de vrolijke aria ‘Air des bisous’ van Jacques Offfenbach. En als afsluiter nog een duet tussen Lisa & Lissa eveneens van Offenbach ‘Barcarolle – Belle Nuit’ uit Hoffmann’s Vertellingen.
Alweer een geslaagde matinee waar de belofte van een spannende en deugddoende muziekervaring voor de volle honderd procent werd ingelost. Iedereen keerde met een dosis oxytocine en dopamine huiswaarts.
- PRODUCTIE: Bellissama
- ZANG: sopranen Lissa Meyvis en Lisa Willems
- PIANO: Lester Van Loock
- WAAR & WANNEER: Fakkeltheater Antwerpen, 12.11.2023
