Elke muzikant die zich respecteert heeft in 2020 wel een bijdrage geleverd tot de tweehonderdvijftigste verjaardag van Ludwig van Beethoven. Ook tenor Ian Bostridge bracht een cd uit met een gemengd liedrecital gewijd aan de componist. Met zijn keuze voor Antonio Pappano als pianist realiseerde hij een perfecte match. Tegelijk kon de gewaardeerde dirigent ook nog eens zijn uitstekende maar wat uit het spotlicht blijvende talent als pianist tentoonspreiden.
Dat het Beethovenjaar net voorbij is, mag zeker geen reden zijn om aan deze cd voorbij te gaan. Ze geeft eens te meer de kans te genieten van het heel typische, heldere, prachtige timbre van de Britse tenor. Bostridge is ongetwijfeld een van de beste liedinterpreten van onze tijd. Dat bewijst hij hier nog maar eens. De opname zet in met de korte cyclus An die ferne Geliebte, een cyclus die het salongehalte van de meeste van Beethovens liederen overstijgt. Muziek en tekst doordringen elkaar zoals het nadien karakteristiek zal worden bij de liederen van Schubert. Laat dit nu net ook een van de sterke punten zijn van tenor Ian Bostridge, die zijn stem super buigzaam accenten laat leggen op bepaalde woorden als Sonne of Wolken, of de zang versnelt naargelang het ongeduld van het liefhebbende hart. Soms wordt hij in deze cyclus een tikkeltje geaffecteerd, wat in de rest van het recital helemaal niet meer het geval is, maar wie kan zo verdrietig Meine Tränen zingen (derde lied), of zo hartstochtelijk de liederen als ultiem liefdesgeschenk aan de “verre geliefde” aanbieden? De piano legt ook een mooie verbinding van het ene lied naar het volgende en daarin toont Pappano zich meteen als een gevoelig begeleider. Ook hij is een meester van de poëzie en variatie die deze Beethovenliederen bij de grote liedkunst plaatsen. Bostridge is ook een ideaal verteller, zoals in het populaire lied Adelaide of het grappige Flohlied. Maar meesterlijk is hij toch vooral in het vertolken van intieme en weemoedige emoties, zo wordt Adelaide ook ontroerend mooi als mijmering en verlangen. Ook Nur wer die Sehnsucht kennt horen we in een typische Bostridge-vertolking: niet voor niets kiest hij dit lied in verschillende versies, telkens geeft hij zoveel inhoud in zo’n juiste toon! Nu eens klinkt de pijn sterker door, dan weer de berusting, zoals bij Adelaïde of in de cyclus An die ferne Geliebte. Beethoven componeert zijn liederen immers vaak in de context van een of andere fout afgelopen liefdesaffaire.
Onschuldige volksliedkwaliteit is dan weer kenmerkend in de keuze die Bostridge maakt uit de Ierse en Schotse volksliederen. Zanger en piano krijgen hier viool en cello als partners. Het is een portie pure musiceerpret van alle uitvoerders. Als speelse uitsmijter zingt Bostridge dan nog het grappige niemendalletje Die Marmotte.
Beethoven leeft in het muzikale bewustzijn en in de muziekgeschiedenis als een mens van buitengewone proporties, grandioos in alles wat hij componeert, maar de zoektocht naar de liefde die nooit echt tot vervulling kwam en tot de nodige kwellingen en kwetsuren leidde, is zeker speurbaar in zijn vaak te weinig geapprecieerde liederen. Ian Bostridge en Antonio Pappano leveren een sublieme bijdrage tot een betere waardering van Beethovens liedoeuvre. Zo komen we nog even terug op de opmerking waarmee we de Beethoven lied-cd met Matthias Goerne en Jan Lisiecki besloten in juni 2020: Er is nog ruimte voor een andere liedzanger van topniveau om het liedrepertoire van Ludwig van Beethoven eer aan te doen. Laten we dit nu maar verstaan als een insinuatie naar Ian Bostridge.
WAT: Ludwig van Beethoven Songs and Folksongs
WIE: Ian Bostridge, tenor, Antonio Pappano, piano, Vilde Frang, viool, Nicolas Altstaedt, cello
UITGEVER: Warner Classics 0190295276430
