Ludwig van Beethoven en het toneel: dit is het verhaal van een overwegend ongelukkige liefde met een onverwacht happy end – de late doorbraak van Fidelio. Als deze lofzang op de echtelijke liefde niet bij de derde poging had gezegevierd, zou er op dramatisch gebied, afgezien van enkele zeer fragmentarische operapogingen, weinig meer overblijven dan de festivalmuziek voor De ruïnes van Athene en Koning Stefanus, Hongarijes eerste weldoener, die Marcus Bosch en de Capella Aquileia onlangs al voor cpo hebben opgenomen. 

Tot het “meer” behoren natuurlijk ook twee stukken voor het danstheater: de schattige muziek voor een ridderballet uit de tijd van Bonn en – veel gewichtiger – de uitgebreide partituur voor het werk van de beroemde choreograaf en danser Salvatore Viganò, dat onder de titel De schepselen van Prometheus op 28 maart 1801 in het Weense Burgtheater in première ging. Wat het publiek zag was een tamelijk idyllisch fragment uit het wilde, bewogen leven van de ongehoorzame titaan. Hij heeft net zijn schepsels uit klei gevormd, maar ze komen niet verder dan hersenloze emoties. In zijn woede wil Prometheus hen eerst verdrijven, maar dan neemt hij hen mee naar Parnassus, waar de Muzen hen onder de ogen van Apollo basiskennis en artistiek gedrag bijbrengen. Een algemene dans sluit het overwegend vrolijke, charmante evenement af.