De Belgian Ballet Company, gehuisvest in Mechelen, bracht in haar korte bestaan de eerste volledig zelf in elkaar gestoken show op basis van en met ballet. De vorige opvoering in juni vorig jaar, Most Wanted, was nog een uitloper die als aanzet werd genomen om het nieuwe balletgezelschap boven de doopvont te houden.

Deze eerste volledig eigen show werd een combinatie van een gala die uitgesteld werd, met een nieuwe productie. Het voordeel? Velen konden zich kort met een al dan niet eigen choreografie voorstellen aan het publiek en er was daardoor een kans op een kleine talentenjacht. Het nadeel? De eigen show was behoorlijk kort met een beperkt verhaal en de avond liep te lang uit.

Zoals het hoort bij nieuwe organisaties, zijn er kinderziektes. Te laat beginnen, foute belichting in het eerste deel (zeer storend, je zag door de felle led lampen op het podium amper wat omdat die lampen recht in de ogen van het publiek schenen), soms haperde de inzet van de muziek (wel dapper van de man achter de muziek, hij sprong totaal onvoorbereid in omdat iemand afhaakte), de twee pauzes duurden te lang en de klank stond te luid. Het mag bij amateurs, het mag eigenlijk niet bij professionelen. De Belgian Ballet Company wordt professioneel geleid, maar kiest voor de mix vanaf beginnende dansertjes van rond de zeven jaar tot rijpe dansers van ergers rond de 50 die om beurt en / of samen met de professionelen dansen. Voor de liefhebbers en het jonge talent betekent het kunnen dansen met ‘echte dansers’ een grote aanmoediging om door te gaan. Een tweede sterke motivator is dat velen een korte, maar hoe dan ook eigen solo kregen waar sterk rekening werd gehouden met ieders grenzen. Dat verdient lof want zo was het altijd mooi om te kijken zonder te moeten denken van ‘wat doet die nu?’.

Naast de solo’s dansten ook enkele groepen mee zoals ENcore uit Kapellen en Compagnie Muzes, twee sterke formaties !

Opmerkelijke solo’s

Wie vermelden we wel dan wel? De twee jongsten omgekeerd gerekend (zij die de grens van de 50 gedag zeggen): Kristine Desager, kinderarts gespecialiseerd in de longen, die een zeer nette, rustige, wel doordachte en gedetailleerd fijne eigen choreografie in solo danste. We zouden ze later nog terugzien op het podium. Zij stal op haar wijze de show, net als Lap Chi Tang die we in een pas de deux uit de Notenkraker zagen met Lidewij Elst. Een goed ingesteld paar waar Elst de leiding nam. In solo zou Lap Chi Tang de liefde van zijn hart nog zeer sierlijk dansen.

De twee andere uitschieters die we een grote toekomst als dansers wensen, met veel kans op echte solocarrières, zijn Chelsey Van Belle die, net als Loeka Willems, een overdonderend applaus kreeg bij haar twee solo’s (een solo uit Coppelia en een in een choreografie van Nina Plantefeve-Castryck). Chelsey Van Belle danst met zeldzame gratie voor haar 12 jaar. Technisch op haar leeftijd vooruit en ze kan zowat alle genres aan. Ze heeft een grote maturiteit en dat met haar techniek en artistiek gevoel staat borg voor een lange carrière.

De ook nog erg jonge Loeka Willems, die haar solo zelf uitwerkte samen met Aki Nishio viel ook meteen op als kwaliteitsartieste. Een lust voor het oog om haar het podium in beslag te zien nemen om er te stralen. Er is nog talent, zeker weten want we zagen ook later in de show van de Belgian Ballet Company nog uitblinkers. Zo werd het deel solo’s afgesloten door het koppel professionele dansers van uitmuntend niveau, Laetitia Vanderijst en Bachana Dogonaze. Hij tekende ook voor de choreografie van de korte pas de deux. Een betere afronding van dit deel kon niet bedacht worden.

Angels & Devils

Het derde deel van de avond was de feitelijke show, en die was redelijk kort, kwam ook laat – het was al 22 uur voorbij – wat vermoeiend was voor publiek en de kinderen die aan de balletshow deelnamen.

Het script werd bedacht door Jeroen Selderslaghs die de mannelijke hoofdrol danste en samen met zijn voormalige partner Aki Nishio werkte hij de choreografie uit. Het verhaal gaat over het kwade dat de mens verleidt wanneer hij in een zwakke positie staat – de man die zijn echtgenote bedriegt met andere vrouwen net wanneer ze aan een kind denken – tot uiteindelijk het Goede (engelen) het Kwade (duivels) verslaat en na omzwervingen van de man alles weer in de plooi valt. Je zou het verhaal wel autobiografisch kunnen noemen met een einde dat een hoop op beter uitdrukt.

Jeroen en Aki dansten, als enige professionelen, in deze (te) korte show, een miniballet dat, als het grondig wordt uitgewerkt, sterk naar voor kan komen. Het is voor bijna heel de opvoering dansen op de ouverture van Tannhäuser (Richard Wagner). Dan weet je meteen ook dat dit ballet geen 20 minuten duurt. In die korte tijd krijgen de beste dansers wel een rol die hen op het lijf geschreven staat. Zo is er Cupido, de 11-jarige Mees Pardon (de enige jongen in het gezelschap) die er voor gaat en met karakter zijn rol uitdrukking geeft. De jongen heeft duidelijk wilskracht en wil het worden: het podium is zijn toekomstig leven.

Opvallend is ook de fijne, elegante, lieftallige dans van de 13-jarige Laure de Raedt. Opnieuw is er de inzet van Lap Chi Tang als echtgenoot en nadien weerwolf en Kristine Desager (barones).

Mooie balletkledij, de engeltjes engelachtig, de duivels des duivels, een dure dame als barones en een angstwekkende weerwolf: het maakte het korte verhaal tot een geheel waarvan we verwachten dat er een vervolg op komt dat meer in de diepte wordt uitgewerkt tot een volledige balletavond of tot een vertoning waar twee korte verhalen een geheel vormen.

• WAT: Dance Gala met Angels & Devils
• WIE: Belgian Ballet Company en solisten
• WAAR & WANNEER: Stadsschouwburg Mechelen, vrijdag 30 maart 2018