Menu
Onze website is vernieuwd, geef zelf je evenementen in. Heb je een fout gezien. Mail ons!
Klassiek Centraal
Menu
Onze website is vernieuwd, geef zelf je evenementen in. Heb je een fout gezien. Mail ons!
Bachs muziek is meestal op zijn best wanneer het zo historisch correct mogelijk uitgevoerd wordt. Ensemble Capella Nova slaagde ongetwijfeld in dat opzet met haar concert J.S. Bach: Motetten op één van de mooiste locaties van Vlaanderen voor barokconcerten: de Abdij van Park in Heverlee.
Zelfs in het donker is de norbertijnse Abdij van Park een adembenemende site en dé locatie bij uitstek in het Leuvense om barokconcerten te organiseren. De huidige vorm van de abdij stamt uit het einde van de 17de eeuw en het begin van de 18de eeuw. Het wagenhuis en de tiendenschuur uit 1663, de Leeuwenpoort uit 1725 en de 14de eeuwse Sint-Jan-de-Evangelistkerk, aangepast in classicerende barokstijl in 1729, zorgen ervoor dat de bezoeker zich als het ware in de tijd van Johann Sebastian Bach waant. Moest Bach de abdij zelf bezocht hebben, dan zou hij vrijwel hetzelfde gezien hebben dan wat wij vandaag nog kunnen bewonderen.
Los van de indrukwekkende locatie en de prachtige barokke kerk waar het concert plaatsvond, was ook Capella Nova’s interpretatie van Bachs Motetten (BWV 225-230) onder leiding van Marleen Reynders de moeite waard. De zangers en muzikanten van pre-professioneel niveau, zoals ze zichzelf omschrijven, wisten een verzorgde uitvoering van vier motetten, één sonate voor fluit en één cantate te verzorgen. Waarom precies voor deze werken gekozen werd en niet voor een integrale uitvoering van alle zes motetten is onduidelijk, maar de combinatie met andere genres zorgde wel voor een aangename afwisseling.
Het eerste deel van het concert bestond uit drie motetten: Komm, Jesu Komm (BWV 229), Der Geist hilft unsrer Schwachheit auf (BWV 226) en Singet dem Herren ein neues Lied (BWV 225). De kleine instrumentale bezetting, bestaande uit twee fluiten, twee viola da gamba’s, één barokcello en orgel, zorgde voor een ingetogen indruk, wat zeker op zijn plaats is bij motetten die speciaal voor uitvoering op begrafenissen gecomponeerd werden. De balans was niet altijd helemaal perfect, maar dit viel gemakkelijk te relativeren door de prachtige begeleiding van het orgel. Organist Arno Kerkhof, bekend om zijn Bach-interpretaties, verdient hier zeker een vermelding.
Na de pauze hervatte het ensemble het concert met het motet Jesu, meine Freude (BWV 227), een zeer dynamisch motet en een goede keuze om het concert mee te hervatten en de aandacht er weer optimaal bij te halen. Vervolgens bracht Capella Nova de Siciliano uit de Fluitsonate in mi mol-groot (BWV 1031) met solist Erik Panis op blokfluit, een mooi verzorgd intermezzo als overgang tussen de motetten en het laatste opgevoerde werk. De cantate Gottes Zeit ist die Allerbeste Zeit (BWV 106), één van Bachs eerste cantates en ook wel bekend als Actus Tragicus, werd net als de motetten gecomponeerd voor een sobere bezetting en om opgevoerd te worden op een begrafenis. De kleine bezetting van bij de motetten was dan ook uiterst geschikt om dit laatste werk op authentieke wijze uit te voeren. Dat de solisten zich telkens moesten bukken onder de preekstoel om op hun plaats vooraan het orkest te geraken, had misschien verholpen kunnen worden door een paar stoelen op de voorste rij weg te halen en had de op- en afgang van de solisten wellicht een wat minder ongemakkelijk uitzicht gegeven. Sopraan-soliste Hanne Raport-Hautekiet leek wat zenuwachtig te zijn en klonk daarom niet altijd even zuiver, maar heeft het zeker wel goed gebracht. Ook sopraan Brigitte Maes , tenor Jan Petes en in het bijzonder bas Alessandro Cortese leverden een lovenswaardige prestatie.
De reactie van het publiek was erg positief en het hele concert was voor mij een heerlijk intermezzo tijdens de examenperiode.
