Veel films waarbij muziek en zeker klassieke muziek op een of andere wijze (mee)de kern van het verhaal uitmaakt, zijn er niet. Op Netflix ging begin dit jaar het Turkse drama ‘Babamin Kemani’ in première en is er nog steeds op te bekijken. Een sterke aanrader!
Heel het verhaal hier uit de doeken doen, is niet de bedoeling want ja, wat heb je er dan nog aan als je alles al weet voor je de film gezien hebt? Waar gaat het over? Een achtjarig meisje, Özlem (Gülizar Nisa Uray), haar vader (Ali Riza gespeeld door Selim Erdogan) is een verarmde straatmuzikant en is weduwnaar. Samen met enkele hartsvrienden arme, maar steengoede muzikanten, verdient hij zijn dagelijks brood al musicerend in Istanboel. Dat doen de mannen zonder vergunning en om de haverklap worden ze door de politie weggejaagd. Al dansend en wat mee viool spelend is de kleine halfwees de ster en verleidt het publiek gul te geven. Wat ze niet weet, is dat haar vader ernstig ziek is en volgens de artsen nog maar weinig tijd over heeft…
Na zijn overlijden, is het de vraag wie het meisje zal opvangen. De vrienden muzikanten waarmee ze opgroeide worden als onbekwame vrijgezellen gezien en daar maakt ze geen kans hoe welgemeend gul hun aanbod en pakkend hun smeekbede ook is het kind bij hen te laten opgroeien. Haar oom Mehmet (Engin Altan Düzyatan) echter, de broer van haar vader, komt wél in aanmerking. In tegenstelling tot Özlems vader, is hij geen straatmuzikant maar een internationaal gevierd vioolsolist. Zijn Italiaanse vrouw was concertpianiste (in rol gezet door Belçim Bilgin), maar gaf haar carrière op voor die van haar man. Het koppel is kinderloos. De kleine Özlem betekent vooral voor haar tante een invulling van de leegte, de oom echter weet met het nogal wild opgevoede kind dat geen verfijnde manieren heeft, niet om te gaan.
Toch zal hij dankzij de toestanden die zich voordoen gaan vergroeien met het jonge nichtje dat bovendien muzikaal hoogbegaafd blijkt. Özlem geeft hem een doos met herinneringen uit de kindertijd van haar vader en oom en floept er spontaan uit wat haar vader haar allemaal vertelde over zijn kindertijd en waarom zijn broer alleen als kind ooit op een boot gezet werd naar Italië. Veel hartverscheurende herinneringen komen boven.
De verschillende karakters worden buitengewoon sterk benadrukt: de ambitieuze violist die van overdreven luxe houdt en bij wie alles enkel en alleen schijnt te gaan om zijn naam en faam; de warmhartige eenvoudige, slecht geklede, gevoelige straatmuzikanten; de eenzame, kinderloze tante; de inspiratie die echte kunstenaars putten uit tekenende omstandigheden in het leven. Alle elementen komen in een knappe beeldzetting in het Istanboel van vandaag knap tot uiting in een onomstootbaar verhaal. Je ziet zowel het moderne Istanboel, vele pittoreske hoeken en kanten, maar ook pijnlijke verpaupering die er zoals in alle grootsteden heerst in achterbuurten.
Soms is er wat overdrijving naar een mix van een Holly- en Bollywoodiaans model, maar dit doet uiteindelijk geen echte afbreuk aan het geheel. De film opent zeker een deur voor de klassieke muziek naar een zeer groot publiek. Een element dat niet uit het oog mag verloren worden. Wie weet, zet deze film mee aan tot een intenser muziekleven in niet alleen Turkije, maar in heel de wereld. Want ja, muziek verbindt zoveel beter en meer dan wat ook en of de wereldbevolking daar vandaag nood aan heeft met de dreiging van een angstwekkend wereldconflict…
https://www.youtube.com/watch?v=ZyhWDaS8YYE
Cast: Engin Altan Düzyatan, Belçim Bilgin, Gülizar Nisa Uray en Selim Erdogan
Credits: Script en regie door Andaç Haznedaroglu.
Een Netflix release.
Duur: 1.52’