*** In de overvloed aan Schubert-opnamen die recent verschenen zijn, is het interessant een cd te kunnen voorstellen met Schumann-liederen. De titel van de cd, “Ausgewählte Lieder”, dekt zeker de lading, want we horen de bundel opus 35 uit het grote “liedjaar” 1840, enkele Heine-liederen en de late bundel Sechs Gedichte und Requiem.

*** In de overvloed aan Schubert-opnamen die recent verschenen zijn, is het interessant een cd te kunnen voorstellen met Schumann-liederen. De titel van de cd, “Ausgewählte Lieder”, dekt zeker de lading, want we horen de bundel opus 35 uit het grote “liedjaar” 1840, enkele Heine-liederen en de late bundel Sechs Gedichte und Requiem.

Paul Armin Edelmann heeft zijn zangopleiding in de eerste plaats van zijn vader Otto Edelmann (1917-2003) genoten. Ik neem aan dat hij als zoon van een operazanger ook de tekstexpressiviteit met de paplepel meegekregen heeft. Dat is in elk geval het waardevolste aspect van deze cd. Edelmann interpreteert zeer nauwkeurig, waar gepast gevoelig (“Stirb, Lied und Freud”), waar nodig vertellend (“Lied des Schmiedes”).

De stem is mooi, maar heeft niet veel kleur en dreigt bijwijlen monotoon te worden. De Oostenrijkse bariton kan dat redelijk opvangen in liederen in parlando-stijl, zoals in de ballades van Heine. Maar als hij kracht op de stem zet, wordt ze roepend, wat niet zo fraai klinkt. Bij lang aangehouden noten sleept de stem soms.

Innerlijke bekentenis

Anderzijds gaat de zwaarmoedigheid van de liederen Edelmann goed af. Het begin van “Alte Laute”, het slotlied van opus 35 vertolkt hij met een mooi verstild effect, als was het een innerlijke bekentenis. Prachtig. Ook “Stille Liebe” en vooral het slotlied van de cd, het Requiem, behoren tot de hoogtepunten van de cd. Dat Requiem sluit de Sechs Gedichte und Requiem (opus 90) af: een kleine reeks liederen op teksten van Nikolaus Lenau die Schumann in 1850 schreef – het jaar waarin de dichter overleed. Schumann, zelf al in de schaduw van de dood, voelt heel goed de tragiek van de liederen aan. Het ietwat bittere timbre van Edelmann – al is het niet direct mooi – past goed bij de sfeer van de liederen.

Geen absoluut onmisbare cd, wel eentje die dankzij enkele mooie uitschieters toch een positieve indruk nalaat. Van pianist Charles Spencer kan ik trouwens wel absoluut genieten.