Lieve Blancquaert blinkt uit in haar vakgebied maar breidt graag haar actieradius uit. Naast haar corebusiness fotografie, waar ze een uitermate persoonlijke stempel op drukte, kijkt ze graag over het muurtje. Ze reisde de wereld rond om unieke momenten in een mensenleven, van geboorte tot dood en de beleving ervan in verschillende culturen, vast te leggen in een mix van opmerkzaamheid, betrokkenheid en respect. Allianties met andere kunstvormen verruimen haar focus en wereldbeeld. Zo schreef ze enkele jaren geleden samen met Greet Jacobs de knappe monoloog ‘Misschien Marieke’.

Fotografie, tv-formats een theatervoorstelling het siert allemaal haar portfolio, binnenkort verrijkt met concerten. Een verleidelijk wenkend perspectief aan haar beroepshorizon dat ze al eens uitprobeerde. In augustus wordt er een vervolg aan gebreid in een cross-over met Barbora Kabátková artistiek leider van het vocaal Tiburtina Ensemble. Kabátková focust graag op vrouwelijke componisten en ook het leven van vrouwen in de middeleeuwen is voor haar, net zoals vandaag de dag bij feministe Lieve Blancquaert, een rode draad in haar carrière. Twee kunstenaars die elkaar sterk aanvoelen. Ze bouwen gestaag verder aan een oeuvre dat uitnodigt tot reflectie over de ‘condition humaine’. Beelden en muziek met een eigen signatuur en met aandacht voor gelaagdheid. Lieve Blancquaert licht dit nieuwe avontuur en de structuur van de voorstelling toe.

-U bent een pleitbezorger van internationale netwerking met vrouwen, zowel op humaan als artistiek vlak?

Ja, dat is inderdaad bij wijze van spreken mijn stokpaard. Ik vind dat het nog altijd heel erg nodig is om daarover te spreken. Natuurlijk als je hier bij ons naar de praktijk kijkt valt het allemaal wel mee. We hebben zelfbeschikkingrecht ondertussen, kunnen stemmen sinds 1948. Kortom: we mogen een heleboel dingen maar toch is er nog altijd een discrepantie tussen de bejegening van vrouwen versus mannen ook hier bij ons. Wereldwijd liggen de kaarten compleet anders wat betreft de implementatie van vrouwenrechten en de sensibilisering over vrouwenemancipatie. 

-Er staat al veel op uw palmares … de link met muziek, een concert ligt nog grotendeels open.

Dit is de derde keer dat ik iets dergelijks onderneem. Een zestal jaar geleden heb ik ook in AMUZ iets gelijkaardig gedaan met het koor Currende. Voor de herdenking van de Grote Oorlog realiseerde ik in een de kapel van een slotklooster in Loppem en soortgelijk concert met beeld, tekst en muziek, ook in samenwerking met Currende. Dan specifiek rond het thema oorlog. Laus Polyphoniae, het zomerfestival van AMUZ,  legt onder de titel CONTRAPUNT van het leven de kern van de polyfonie bloot, maar staat tegelijkertijd stil bij die gebeurtenissen in een mensenleven waar meerstemmigheid een must is. 

-‘Zie een vrouw’ brengt de beste elementen van muziek en uw fotografie samen.

De beste zal ik niet zeggen, wél de meest toepasselijke. Het zal heel sterk geconcentreerd zijn op mijn persoonlijk ervaringen met meisjes en vrouwen tijdens de reportages die ik maakte. Eigenlijk sluit het aan bij ‘Circle of Life’ mijn wereldwijde zoektocht naar de mens, zijn rituelen, tradities en gebruiken en de meest universele momenten van geboorte, liefde en dood. Ik put uit het beeldmateriaal dat ik tijdens mijn reizen gemaakt heb. Een verhaal over wat ons verenigt én apart maakt. Ik distilleer daar de hoogtepunten uit en vertel over mijn ervaringen. Er zijn beeldmontages, verhalen, alles loopt door elkaar heen en versmelt met het polyfone koor.

-Beeldmateriaal dat te zien zal zijn op de maat en het ritme van de muziek. Bij de samenstelling van het programma was het divergeren en convergeren.

Dat hoop ik toch. Dergelijke compilatie is niet op een, twee, drie klaar. Barbora Kabátková en ik proberen mekaar daarin heel erg te vinden, maar tegelijk mag het voor mij ook heel erg botsen. Het zal geen harmonieuze perfecte samenhang zijn, daar leent de insteek zich ook niet toe. Wij moeten ook nog veel repeteren. Ik heb de beeldmontage inmiddels klaar maar het kan nog altijd veranderen. We zijn daar heel flexibel in. Het moet een breed beeld schetsen. Ik wil ruimte laten en ook inspelen op de actualiteit. We gaan ‘Zie een vrouw’ twee keer opvoeren en dan zie ik of er een vervolg op komt.

-Uw fotomateriaal wordt à fur et à mesure ingebed in de muziek.

Inderdaad. Barbora Kabátková heeft voor liedjes gekozen die meegaan in de context, er een samenhang is met de beelden en mijn verhalen, maar daarom niet één op één zijn. Het geschikte materiaal vinden is een intense zoektocht. Het fascinerende vind ik zelf dat beide werelden heel veel aansluiting vinden bij elkaar. 

-Het was een opdracht voor Laus Polyphoniae. Resultaat een diepmenselijke combinatie van vrouwenstemmen met universele en tegelijk unieke beelden.

Inderdaad, verbondenheid staat centraal en combineert hedendaagse universele beelden met oude muziek en verschillende vrouwenstemmen. De productie vormt zo een brug tussen het leven van eeuwen geleden en dat van vandaag.

-Het geheel is groter dan de som van de delen?

Absoluut. Ik heb er goesting in. We zijn er volledig klaar voor om er iets beklijvend van te maken.

WAT: Festival van Vlaanderen Antwerpen – Laus Polyphoniae ‘22
AMUZ: Lieve Blancquaert & Barbora Kabátková, ‘Zie een vrouw’ 

WANNEER: 23 augustus om 20.00u en 22.15u