Op vrijdag 12 mei trad het Estonian Philharmonic Chamber Choir op o.l.v. Kaspars Putnins op de Tenso Days/ het internationaal festival voor hedendaagse koormuziek, wat in het nog ruimer kader van Mechelen Hoort Stemmen was opgenomen.
Het koor bracht werk van 3 componisten, de Hongaars-Oostenrijkse György Ligeti, en twee Esten: Veljo Tormis en als eerste (en voor mij de enige bekende naam) Arvo Pärt.
De titel van het concert was “Als licht uit de duisternis” en dat licht werd in verschillende vormen gebracht. Waar ‘Solfeggio’ van Pärt een eerste, maar heel klein, lampje was klonk zijn ‘Summa’ als het noorderlicht dat met een vloeiende ijlheid verwondering bracht bij de toeschouwers. De volgende twee werken van Pärt brachten steeds krachtiger licht. ‘Magnificat’ had een heel filmische sfeer, maar van de vier eerste werken was ‘Nunc Dimittis’ een passend warm en gloedvol einde. Er was bij dit laatste zeker ook de meerwaarde van de tekst (en dan vooral van de vertaling) in het programmaboekje.
Na Pärt was het de beurt aan het Lux Aeterna van Ligeti. Heel afgemeten tonen en eindeloze klanken. Volgens mij beschikt elk koorlid over een extra set longen om zo’n schijnbaar uitputtend werk zo moeiteloos te doen klinken.
Van de derde componist (Tormis) werden 2 stukken uitgekozen. Het zeer stemmige Tornikell Minu Külas (= De torenklok in mijn dorp) dat zeer evocatief en beeldend werd gebracht. Het heimwee-gevoel werd behalve door de muziek ook zeker door de tekst opgeroepen “Oh, torenklok in mijn dorp! Luid zo dicht bij mij als je wil – bij mij, die altijd ronddwaalt, jij bent als een droom, luidend in de verte.”
Het hoogtepunt van de avond was echter ‘Raua Needmine’ (= Vloek op het ijzer) van Tormis. Wat een kracht, wat een totaal-beleving… Hiervan heb ik zelfs de tekst nog niet bestudeerd, de muziek was zo overdonderend en alomvattend… Een zeer intrigerend crescendo aan het eind van een goed opgebouwd concert.
Enig minpuntje misschien, op het eind werd de dirigent en het koor bedankt met 4 minuscule pralinedoosjes. Ok, het moeten niet telkens bloemen zijn, maar volgens mij was er niet 1 praline per koorlid… plaatsvervangend zakte ik toch even door de grond van schaamte. Laat dit jullie echter niet tegenhouden om dit koor een volgende keer aan het werk te zien, en volgend jaar hoort Mechelen ongetwijfeld opnieuw stemmen. Ik kijk er nu al naar uit!
