Geen betere kop voor deze recensie als deze parafrase op een van de aria’s die Juan Diego Flórez zong in de Opéra Royal de Wallonie. Op zijn Europese tournee met Franse belcanto-aria’s had de tenor de Vurige Stede uitgekozen voor zijn optreden in België. Hij zong er met hart en ziel voor een warm en super-enthousiast publiek.
Geen betere kop voor deze recensie als deze parafrase op een van de aria’s die Juan Diego Flórez zong in de Opéra Royal de Wallonie. Op zijn Europese tournee met Franse belcanto-aria’s had de tenor de Vurige Stede uitgekozen voor zijn optreden in België. Hij zong er met hart en ziel voor een warm en super-enthousiast publiek.
De Peruviaanse tenor die er ondertussen zowat achttien jaar carrière heeft opzitten, treedt op in alle grote internationale operahuizen en geldt zowat als de vertegenwoordiger buiten categorie van de Italiaanse belcantostijl. Hij stelde voor dit concert (gepaard met een cd-opname: “Amour”, Decca 47859482) een mooi programma samen met aria’s uit het Franse stemvak. Populaire paradepaardjes hielden het evenwicht met minder bekende fragmenten. Zo hoorden we meezingers als Pourquoi me réveiller uit Massenets Werther naast de weinig bekende verfijnde aria Prendre le dessin d’un bijou uit Lakmé van Leo Delibes. De Franse componisten (Delibes, Bizet, Massenet, Berlioz, Gounod en Offenbach) werden in het tweede deel ook aangevuld met een aria uit een Franse opera van Donizetti, La Favorite. Het orkest van de Opéra Royal speelde ter afwisseling enkele instrumentale nummers van dezelfde componisten, zodat de eenheid van het concert bewaard bleef.
Ontroerend én geestig
Flórez staat elegant als een ranke, slanke man voor het orkest en schenkt van bij de eerste aria, “Prendre le dessin d’un bijou” zijn stem als een juweel aan het publiek. Het is een luxueus juweel, met de mooiste facetten, de heerlijkste glans. Flórez beheerst de meest halsbrekende coloraturen en hoogste noten alsof het geen moeite kost. Van techniek merk je niets, terwijl die feilloos haar werk doet. Het recitatief voor de aria uit Donizetti’s La Favorite zingt hij als een vloeiende inleiding op de subtiel-gefraseerde aria, die dankzij zijn nuance en vocale expressiviteit zelfs buiten de context van de volledige opera sensueel klinkt. Flórez heeft een perfect legato en treft direct de hoogste noten. Hij heeft bovendien de ademkracht om ze aan te houden zolang de partituur (of hijzelf) het verlangt. Zonder grote gestes te gebruiken – want de stem doet het werk – legt hij ontroering in de emotionele aria’s, maar hij kan evengoed geestig zijn in bijvoorbeeld de aria uit La Belle Hélène van Offenbach, die hij bovendien als allerlaatste bisnummer nog eens opnieuw deed. Puur zangplezier tot gejuich van het publiek.
Flórez’ stem is stralend en briljant en hij gebruikt ze op een intelligente manier om de muziek te dienen, niet om als een virtuoos wonder te pronken. Dat is waarschijnlijk de reden dat hij het hart van het publiek steelt. Het Orchestre de l’Opéra Royal de Wallonie werd deskundig en gevoelig door het mooie programma gegidst door de jonge Amerikaanse dirigent Christopher Franklin. Het genoot duidelijk mee van de unieke gelegenheid deze ster te begeleiden.
Flórez maakte met zijn gulle bisnummers ruim goed dat het programma vrij kort was. Behalve een sereen-sentimentele aria uit Jérusalem van Verdi, plezierde hij het publiek met La Fille du Régiment, de Donizetti-opera waarmee hij via de live-uitzendingen en dvd waarschijnlijk het meest bekend geworden is. Dan volgde de flamboyante aria Ah, quel plaisir d’être slodat uit La Dame Blanche (Boieldieu). Een tikkeltje misplaatst in het geheel was toch wel La donna è mobile uit Rigoletto, maar hij kon natuurlijk pronken met de hoge C waar het publiek blijkbaar zat op te wachten. Maar dit is een minieme kanttekening bij een concert dat gewoon een fantastische avond was met een schitterend zanger.
